وضعیتی را که امروزه با اصطلاح کم توانی هوشی ID از آن یاد می کنیم، در طول دهه های اخیر چند بار به لحاظ واژگانی تغییر کرده است.
اصطلاح رایج قبلی یعنی عقب ماندگی ذهنی (MR) که از سال ۱۹۵۹ استفاده می شد، از سال ۲۰۱۰ به کم توانی هوشی تبدیل شد.
بیشترین نقش در تغییر عنوان و طبقه بندی های مربوط به این اصطلاح را «انجمن کم توانی های هوشی و تحولی» امریکا (AAIDD) به عهده داشته است.
برای توصیف کم توانی هوشی یا عقب ماندگی ذهنی باید به سه حوزه توجه ویژه داشت:
الف) محدودیت در عملکرد ذهنی،
ب) محدودیت های رفتاری در انطباق با تقاضاهای محیطی، و
ج) بروز اختلال در اوایل زندگی.
بنابراین سه حوزه فوق، همواره در تعاریف و طبقه بندی های آنچه روزی به نام عقب ماندگی ذهنی و امروزه با نام کم توانی هوشی از آن یاد می شود، تقریبا تا حد زیادی ثابت و دست نخورده باقی مانده است.
در ایران نیز از واژه های متفاوتی برای تبیین این وضعیت استفاده شده است و می شود.
شاید در حال حاضر رایج ترین اصطلاح، کم توانی ذهنی باشد.
اصطلاح آهسته گامی نیز در حال رایج شدن است (افروز، ۱۳۹۳).
سازمان آموزش و پرورش استثنایی از اصطلاح کم توانی ذهنی در آیین نامه ها و مکاتبات خود استفاده می کند.
در انگلستان از اصطلاح کلی ناتوانی یادگیری در طبقه بندی ها استفاده می شود و کودکان کم توان هوشی یا عقب مانده ذهنی در این طبقه قرار می گیرند (جدول ۲۰۱).
ما نیز از این به بعد در فصل حاضر از اصطلاح کم توان ذهنی که در ایران رایج است، استفاده می کنیم، مگر به ضرورت از سایر اصطلاحات استفاده خواهد شد که در این صورت اصطلاح داخل گیومه قرار می گیرد.