برای مثال آموزش والدین ممکن است با یک گروه از والدینی که همگی آنها با کودکانشان مشکلاتی دارند، به کار رود، آموزش جرأت ورزی ممکن است با یک گروه از افرادی که نقایصی در مهارت های جرأت ورزی دارند، به کار رود.
روش آموزش مهارت های رفتاری گروهی در مورد گروه های کوچک از بیشترین کارایی برخوردار است، زیرا همه اعضا شانس مشارکت را خواهند داشت (هيعل، میلتن برگر، ۲۰۰۴).
در روش آموزش مهارت های رفتاری گروهی الگودهی و دستورعمل ها برای کل گروه ارائه می شود. سپس هر عضو گروه مهارت را در مرحله ایفای نقش تمرین می کند و از طرف مربی و سایر اعضای گروه بازخورد دریافت می کند (پوک و همکاران، ۱۹۹۸).
در آموزش گروهی، همانند روش انفرادی آموزش مهارت های رفتاری، هر فرد مهارت را تا جایی تمرین می کند که آن را در دامنه ای از موقعیت های شبیه سازی شده به درستی انجام دهد. روش آموزش مهارت های رفتاری گروهی، فواید متعددی دارد.
نخست این که نسبت به روش آموزش مهارت های رفتاری انفرادی از کارایی بیشتری برخوردار است، زیرا دستورالعمل ها و الگودهی برای کل گروه ارائه می شود. دوم این که هر یک از اعضای گروه با تماشای تمرین کردن سایر اعضای گروه، می توانند باد بگیرند و از عملکرد آنها بازخورد دریافت کنند. سوم این که اعضای گروه با ارزیابی عملکرد سایر اعضای گروه و فراهم کردن بازخورد می توانند یاد بگیرند.
چهارم این که با مشارکت طیف متعددی از اعضای گروه در ایفای نقش، تعمیم دهی ممکن است افزایش یابد. در نهایت این که، زمانی که پاداش از سایر اعضای گروه و از طرف مربی دریافت می شود، میزان تقویت برای تمرین و تکرار موفقیت آمیز افزایش می یابد.
