برای مثال اگر فرد در گیر افسردگی حاد توأم با روان پریشی بوده و در عین حال گرایشات خودکشی محورانه در بیمار نمود دارد در این حالت اولویت درمان با افسردگی حاد است. اما همانطور که گفته شد از آنجا که ریشه افسردگی های سطحی، (ADHD است درمان این اختلال به طور خودکار افسردگی را نیز مهار می کند با این همه در این حالت نیز استثنائاتی نیز وجود دارد بدین معنی که زمانی که درمانگر پس از درمان (ADHD) متوجه می شود که بیمارش کماکان از افسردگی رنج می برد در آن صورت جهت مهار افسردگی باید از شیوه هایی چون روان درمانی، داروهای ضدافسردگی و درمان شناختی و رفتاری جهت مهار این اختلال استفاده شود. نکته دیگر قابل توجه این است که اگر درمانگری پس از تشخیص اولیه اش کند. (ADHD) را تشخیص دهد پس از درمان (ADHD) باید نشانه های افسردگی را نیز مورد ارزیابی مجدد قرار دهد. همینطور، در صورتی که فرد همزمان درگیر بیش فعالی و اضطراب باشد، درمانگر جهت مهار این مشکل در ابتدا باید از داروهای محرک استفاده کند تا با مهار (ADHD) خود به خود اضطراب برطرف شود و در صورتی که داروی محرک تنها مشکلات بیش فعالی را مهار کند در آن صورت درمانگر جهت علاج اضطراب باید از رویکردهای روانی، اجتماعی و دارویی اضطراب محور استفاده کند. نکته دیگر قابل ذکر این است که در گذشته نه چندان دور صاحب نظران بر این باور بودند که کودکانی که همزمان با مشکل بیش فعالیشان درگیر تیک (زنش و پرش غیرارادی عضلات) بودند، استفاده از داروی محرک جهت مهار عوارض (ADHD این دسته از کودکان سبب تشدید مشکل زنش عصبی شان می شود که خوشبختانه مطالعات اخیر نشان داده است که محرک درمانی این دسته از کودکان در بسیاری از موارد تاثیری بر روی مشکل تیکشان ندارد.