تا زمانی که درمانجویان احساس رابطه حسنه با مشاور نداشته باشند و یا به محرمانه بودن افشاگری های خود به مشاور یا درمانگر اعتماد نداشته باشند، فرایند درمان به شکل منطقی و درست آن پیش نخواهد رفت. بنابراین درمانگران و مشاوران، متعهد هستند که در نخستین جلسات درمانی ماهیت محرمانه بودن اطلاعاتی که درمانجویان بیان می دارند را به آنها توضیح دهند و آنها را مطمئن سازند که گفته های شما در جای دیگر مطرح نخواهد شد. این مهم نه تنها در ایجاد رابطه عاطفی- انسانی بین درمانجو و درمانگر کمک می کند بلکه موجب می گردد درمانجو به افشاگری خصوصی ترین مسائل خود که در فرایند درمان نقش دارد، بپردازد (ليبوو، ۲۰۰۷، اليس، آبرامس، ۲۰۰۹). بنابر این همانطوری که یکی از وظایف درمانگر یا مشاور تشویق درمانجویان به همکاری، مشارکت فعال و دادن اطلاعات شخصی در فرایند درمان می باشد، اما این حق را ندارند، بدون اطلاع درمانجو اطلاعات او را در اختیار موسسات، سازمان ها، خانواده و یا افراد دیگر قرار دهند. چرا اینکه این مهم ممکن است منجر به سوء استفاده های احتمالی و به دنبال آن پیگیردھای مراجع قانونی گردد.