مشاورین و درمانگران ملزم به تعیین علت و معلول نبوده و نمیپرسند: چرا فکر میکنی که مجبوری چنین احساسی داشته باشی؟ بلکه می گویند: سعی کن برایم توصیف کنی که چرا زندگی ات به شکل کنونی آمده است. مخصوصا سعی کن تا سرحد ممکن جزئیات بیشتری را توصیف کنی. درمانگر رفته رفته از طریق چنین توصیفات جزئی شدهای تجارب زندگی شخص را تا آنجا که در جو میان درمان جو مشاور درمانگر خود به خود شفاف گردد، آشکار میسازد. گفتگوی درمانی (مشاوره ای) بر یک رابطه شخصی مستقیم میان درمان جو و درمانگر استوار است و نه بر یک رابطه انتقالی (یالوم، ۲۰۰۲: ۷۵). گاهی اوقات بر یک گفتگوی برابر تأکید میشود که با احترام متقابل مشخص میگردد. ساختارهای محاوره ای که در آن مشاور روان درمانگر صرفأ پرسشها را می پرسد و درمان جو فقط پاسخها را تحویل میدهد توصیه نمیشود، زیرا به نظر میرسد چنین عدم تقارنی برای خود پیروی درمان جویان زیانبخش باشد. در عوض یک بررسی دو طرفه از وضعیت در مان جو پیشنهاد شده است. تصویر آرمانی این است که دو همکار به نحو همدلانه ای در کنار یکدیگر نشسته اند، در مان جو با شگفتی در می یابد که در موضوعاتی که تا پیش از آن بر او پوشیده بود، چیزهایی که میتوان زندگی درمان جو نامید، درک شده است. یالوم به منظور گمارش یک دید مشابه واژة اشخاص مسافرا همسفران را مورداستفاده قرار می دهد

موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :

بررسی اثر بخشی درمان وجودی بر روان نژندی و اضطراب مرگ و خستگی هیجانی در ...