که افراد برای ایجاد و حفظ ارتباط اجتماعی موفقیت آمیز با دیگران و نیز ارائه رفتارهای اجتماعی شایسته در موقعیتهای اجتماعی مختلف همواره به آن نیاز دارند. فرانک گریشام (۱۹۸۶، نقل از اولز فسکی -کوبیلیوز و همکاران، ۲۰۱۴)، معتقدند که کفایت اجتماعی، تلفیقی از رفتارهای سازشی و مهارتهای اجتماعی از یکسو و پذیرش از سوی همسالان از طرف دیگر، می باشد. در این تعریف، کفایت اجتماعی، منعکس کننده توانایی فرد در به کارگیری مهارت های اجتماعی و انجام رفتارهای سازشی مبتنی بر ادراک شخصی و آگاه از محیط اجتماعی به منظور ایجاد و توسعه رابطه اجتماعی مثبت و سازنده است. این تعریف از کفایت اجتماعی متخصصان را بر آن داشت که نقش و اهمیت مفهوم کفایت اجتماعی را در بستر تعلیم و تربیت بررسی کنند. مروری بر پیشینه مطالعات انجام شده درباره کفایت اجتماعی کودکان تيزهوش نشان میدهند کودکانی که دارای پیشرفت تحصیلی بهتری هستند نسبت به دانش آموزان دیگر، به لحاظ کفایت اجتماعی در سطح متوسط و متوسط به بالا هستند(اسولاین و کلانگلو، ۲۰۰۶؛ رابینسون و مون، ۲۰۰۲: نقل از اولزفسکی -کوبیلیوز، ۲۰۱۴). یکی از عواملی که قوية تأثير تعیین کننده بر سازگاری اجتماعی و کفایت اجتماعی کودکان تيزهوش دارد، فضای زندگی خانواده و بخصوص کیفیت روابط کودک و والدین هست. هرچند تا به امروز مطالعات تجربی بسیار اندکی در زمینه روابط بین اعضای خانواده در محیط خانواده و رشد کفایت اجتماعی کودکان تیزهوش انجام شده است ولی نتایج بدست آمده رابطه این دو را تأیید می کنند اگر چه با توجه به اطلاعات اندک این رابطه چندان روشن توصیف نمی شود.
موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :
مقایسه ارتباط هوش هیجانی و مهارت های شناختی با ارتباط اجتماعی در دانش آموزان عادی و تیزهوش
