اما زمانی که این احساس پدید آمد، رفتار کودک را شکل می دهد و در این میان دیگر دلسوزی های پدر و مادر، فشار همسالان و هیچ عامل ژنتیکی نمی توانند مانع این جریان شوند. حال نوبت به مسئله بعدی یعنی تأثیرات اجتماع بر ژن ها می رسد. ترکیب ژنتیکی یک کودک به نوبه خود نحوه رفتار دیگران را با وی شکل می دهد. پدر و مادرها به طور طبیعی به بچه های خوش اخلاق، که به اصطلاح خود را در دل همه جا می کنند، بیشتر توجه نشان می دهند و آنها را در آغوش می گیرند، اما بچه های کم حوصله یا بی تفاوت، توجه و نوازش کمتری از والدین دریافت می کنند. از آن بدتر، هنگامی که ژن های کودک او را مستعد تحریک پذیری، پرخاشگری و عصبانیت می سازند، پدر و مادر به برخوردهای سختگیرانه و گفتار تند و خشن به همراه سرزنش و خشم گرایش پیدا می کنند. این روش موجب عمیق تر شدن مشکل کودک و به نوبه خود برانگیختن منفی گرایی والدین به شکل چرخهای معیوب میگردد. پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که برخورد مطلوب و گرم والدین، یا نحوه برقراری محدودیت ها و هزاران شیوه برخورد دیگر در خانواده ها، به تنظيم عملکرد بسیاری از ژنها کمک می کند. اما تأثیر یک خواهر و برادر قلدر، یا دوستی عجیب و غریب را نیز نمی توان نادیده گرفت.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

بررسی رابطه سبک های فرزند پروری و جو عاطفی خانواده با احساس خودارزشمندی فرزندان نوجوان در ...