مراجعان می آموزند که درمان شناختی - رفتاری فرآیندی مشارکتی و هدایت کننده با تأکید بر نشانه ها (اینجا و اکنون) و نیز تمرینات مداوم بین جلسات می باشد.
ملاکهای تشخیصی اختلال اضطراب فراگیر با تأکید بر علامت عمده نگرانی افراطی درباره رویدادهای زندگی روزمره به مراجعان توضیح داده میشود.
اگرچه نشانه های جسمی مربوطه مورد بررسی قرار می گیرند اضطراب به عنوان نتیجه ای از نگرانی افراطی توصیف میشود، در نتیجه بر اهمیت کاستن از نگرانی به جای احساسات جسمی تأکید میشود.
در این پروتکل، به طور خاص به راهبردهای جسمی پرداخته نمیشود، به طوری که انتظار می رود کاهش در نگرانی به کاهش همزمان اضطراب منجر شود.
تشخیص اختلال اضطراب فراگیر نیز به گونهای برای مراجعان ارائه میشود که در یک پیوستار قرار دارد، تا آنجا که همه افراد تا اندازهای در میان اضطراب کم و بالا قرار دارند.
به این ترتیب، تصمیم گیری تشخیصی به نوعی یک درجه است، که اگر نگرانی افراد افراطی باشد و موجب اختلال و پریشانی قابل توجه شود با ملاکهای اختلال اضطراب فراگیر مطابقت می یابند؛ با این حال، تمایز میان افراد نگران بالینی و غیر بالینی یک ملاک کیفی نیست.
با استفاده از عادی سازی تجربه نگرانی و تمرکز بر دیدگاه ابعادی، مراجعان آگاه میشوند که هدف درمان معالجه بیماری آنها نیست، بلکه بیشتر جابه جایی در پیوستاری از نگرانی آسیب شناختی به نگرانی بهنجار و قابل مدیریت است.
همچنین از آن جا که هدف رهایی از نگرانی نیست این بحث به انتظارات واقع بینانه از درمان منجر خواهد شد.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی اثر بخشی آموزش پروتکل شناختی – رفتاری بر نگرانی افراطی در کارمندان اداره ... شهر ...
