برای عده ای از ما که از شبکه های اجتماعی اینترنتی و روابطی چون ایمیل یا ارسال پیام لذت فراوان می بریم، ارتباطات دنیای واقعی رضایت بخش نیست، بنابراین گسترش روابط اینترنتی را ترجیح می دهیم.
بسیاری از دوستان اینترنتی در مکانهایی بسیار دور از ما زندگی می کنند و از این رو احتمال ملاقات و برخورد در دنیای واقعی و ویران شدن دنیای خیالی ما بسیار کم است.
این دنیا که جانشین واقعیت می شود، در مورد بازیهای ویدئویی ناگوارتر است.
بازیهای ویدئویی با فراهم ساختن جهانی موازی، این امکان را به بازیکن میدهند تا در عالم تخیلات لذت ببرد، به موضوعات تخیلی فکر کند و در دنیایی دیگر کنترل را به دست گیرد.
میل شدید ما برای آنکه سراپا به هوش باشیم و با تمام وجود زندگی را احساس کنیم در عالم واقع به سختی ممکن می شود.
اما وقتی در منطقه بازی هستیم، مشتاقانه وارد بعدی متفاوت می شویم.
وقتی مبارزه جویی و چالش های بازی ما را بر آن می دارد تا توانمندیهای استثنایی خود را از انبار ذخایرمان بیرون بریزیم، زمان برای ما متوقف می شود.
با دریافتی فوق انسانی ریزترین تغییرات نقشه بازی را شناسایی می کنیم.
ما می توانیم به مدت ده پانزده یا بیست و چهار ساعت بی وقفه بازی کنیم، هرچند در مرتب کردن رختخواب، کمد لباسها یا دنبال کردن موضوعات درسی مهم مشکل داریم اما سیستم های اقتصادی درون بازی را با موفقیت اداره می کنیم.
برای کسب پاداش یا نیل به مرحله بعد قاطع و مصمم بازی را دنبال می کنیم و با صبوری و پشتکار در کمین دشمن می نشینیم.
هر چند در زندگی واقعی جزئیات مهم را نادیده میگیریم در عرصه مبارزات الکترونیکی دقت و تمرکز بالایی از خود نشان می دهیم.
ما در دنیای مجازی خود یک قهرمان، نابغه و ناجی هستیم.
