در شکل آرمانی، این امر نیازمند خودژرف نگری و مداقهی مادام العمر به وسیله ی فردی است غنی از تجربه، به شرط آن که قرار باشد به وسیلهی آگاهی کامل از محدودیت های انسانی و محدودیت های خود فرد، فروتنی او تضمین شود.
به محض آن که روان درمانی از طریق فراهم سازی فرضیه و آموزش به صورت یک حرفه سازمان دهی شود، چگونه می توان برای شخصیت های استثنایی فرصتی خلق کرد که خط فعالیت خود را دنبال کنند؟
آموزش، گزینش و کنترل، دفاع هایی علیه افراد نامناسب به وجود می آورد و این امر بسیار ضروری است؛ زیرا روان درمانی هنوز حرفه ای رو به رشد است و به سنتی دیرپا و یکپارچه بدل نشده است؛ بنابراین به وسیله ی افراد فراوانی که دچار مشکل، روان نژندی و کنجکاو هستند، مورد نفوذ قرار می گیرد.
