کاربران وارد منزل می شوند، به شبکه وصل می شوند و تعداد زیادی پیام از رفقای اینترنتی خود دریافت می کنند.
آنها در خصوص راهکارهای گوناگون با یکدیگر به بحث می پردازند و حتی در مشکلات زندگی از یکدیگر حمایت می کنند.
بعضی از کاربران از دوستان و خانواده دوری می کنند و غرق در روابط اینترنتی می شوند حال آنکه عده ای دیگر به علت ضعف مهارتهای اجتماعی، برای فرار از تنهایی به طور ناشناس در دنیای مجازی با دیگران ارتباط برقرار می کنند.
پرواضح است که داشتن دوستان اینترنتی اشکالی ندارد اما بسیاری از معتادان به اینترنت بیش از حد به ارتباط با افرادی که هرگز ملاقات نکرده اند وابسته می شوند و از این رو مهارتهای اجتماعی آنها رشد نمی کند.
موفقیت بازیهای ویدئویی امکانات زیادی برای موفقیت و پیروزی فراهم می کنند.
بسیاری از افراد که به شدت جذب بازی می شوند، کسانی هستند که از فرصتهای دیگر برای موفقیت بی بهره اند.
ما در هر سن و مرحله ای تشنه موفقیت و پیشرفت هستیم.
ما دوست داریم با سرعت برق و باد پیشرفت کنیم.
هدفمان این است که با سرعت هرچه بیشتر بازی را ببریم.
برای عده ای تشکیل فهرست بلند بالایی از دوستان در فیس بوک موفقیت بزرگی است حال آنکه عده ای دیگر داشتن بهترین پروفایل در مای اسپیس را موفقیت می دانند.
علاقه مندان به بازی معمولا فوق العاده رقابت جو هستند و پیوسته به دنبال عرصه ای می گردند تا خود را اثبات کنند.
وقتی بچه بودم برای ارضای نیاز رقابت جویی مجبور بودم محله را زیرورو کنم تا برای فوتبال دستی، هاکی یا بیسبال به اندازه کافی هم بازی پیدا کنم.
اما حالا تنها با فشار یک دکمه با میلیونها هم بازی، آن هم از سراسر جهان، مرتبط می شوم.
بازیکنان رقیب هر شب ساعتها مهارت خود را در معرض آزمون می گذارند.
ما اغلب احساس خود ارزشمندی مان را با عملکردمان در یک بازی معین می سنجیم.
روزی جوان نوزده ساله ای به نام جیها نزد من آمد.
آشفته بود و اعتماد به نفس فوق العاده پایینی داشت.
در یکی از جلساتی که با هم داشتیم با چشمانی اشکبار گفت: "هرگز نمی توانم آنچه والدينم انتظار دارند، باشم.
آنها فکر می کنند من می خواهم دکتر بشوم در حالی که سه بار از درس حسابان افتاده ام." جی نتوانسته بود تمام انتظارات والدینش را برآورده سازد و از این رو خود را کاملا ناموفق می دانست.
