داشتن امید به هنگام گرفتاری، به فرد کمک می کند از آرامش نسبی بهره مند گردد. از نظر لازاروس، امیدواری باعث میشود تا فرد: ۱. به خود اعتماد داشته باشد و با این اعتماد راهبردهای سازگاری خاص خود را به کار گیرد؛ ۲. به دیگران اعتماد کند، همچنان که بیمار به پزشک معالج خود اعتماد می کند؛ ۳. به خدا متوجه شود و در اثر این توجه، قوت قلب به دست آورد. فردی که به بیماری مرگ آوری مبتلا شده بود در کتاب اراده و بهبود، نجات خود را به نگرش خوب و عوامل مثبت، مثل خنده، امیدواری، اعتماد و اراده برای زندگی کردن و زنده ماندن، نسبت می دهد.
نویسنده کتاب به این فکر می افتد که از هیجانهای مثبت خود چگونه میتواند بهره بگیرد. او پس از بهبود اعلام می کند: «خنده دوای همه دردها است». او واقعا تصمیم گرفته بود زنده بماند از این رو درمان های عادی بیماری را کنار گذاشته بود و در عوض شوخ طبعی بیش از اندازه، مشاهده فیلم های کمدی، خنده های انفجاری، فیلم های بسیار شاد، شوخی، سربه سر گذاشتن ها و گاهی هم به بازی گرفتن زندگی را برگزیده بود.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
بررسی رابطه خودپنداره مثبت با کاهش اضطراب و استرس در افراد سرطانی و افراد عادی
