سايكو درام بطور مستقیم روی روان انسان تاثیر می گذارد و در یک محیط امن و در بسته امکان تمرین زندگی را فراهم می آورد تا فرد موقعیت هایی را تجربه کنند که در زندگی واقعی تجربه آن امکان پذیر نیست، این تجربیات اگر در زندگی واقعی روی دهد ممکن است برای اشخاص عواقب سنگینی را به همراه داشته باشد.
با توجه به اثرات تربیتی و موفقیت های ناشی از ابراز وجود، این تحقیق به دنبال بررسی تاثیر درمانی سایکودرام بر میزان ابراز وجود در نمونه های شرکت کننده در جلسات و نیز در مشاهده کنندگان جلسات سایکودرام است و به افراد می گوید که هرگز از موقعیت های دشوار نگریزید، بلکه به جای فرار از مسئله، به حل آن فکر کنید و در وسط میدان حاضر شوید و خود را در معرکه ها قرار دهید، مثلا از پاسخ دادن به سوال معلم با دوستتان و ابراز وجود نهراسید و به رغم میل باطنی، این کار را انجام دهید و برخی مواقع خود را وارد آن کرده و بیفکنید.
به استعداد خودت ایمان داشته باش، همانطور که به خدا ایمان داری. روح تو پاره ای از آن واحد “ بزرگ است نیروهایی که در تو هست، مانند دریای عمیق و بی پایان است. هیچ راهی، بهتر از آنکه به مشکلات منتهی می گردد، انسان را به سرمنزل احتیاط و مآل اندیشی نمی رساند، دست توانای مصائب بهتر از انگشتان نیکبختی و اقبال، هر خطا و اشتباهی را به انسان نشان می دهد.
از مناسبات انسانی جوانان در زندگی، رابطه آنان با خویشتن خود می باشد. و چگونگی این رابطه بر ارتباطات آنان با جامعه، خانواده، و هستی، نیز اثری تعیین کننده دارد. رابطه جوان و خویشتن در چند مقوله فرعی تر به طور دقیق این گونه تبیین می شود:
(در ک) کشف خود، پذیرش خود، علاقه به خود و ابراز خود با این توضیح که جوان، ابتدا درصد کشف ظرفیت های پنهان خویش برمی آید تا بتواند خود را درک کند و این امر، علاوه بر مهارتهای خود شناسی، در پرتو معاشرت سازنده با دیگران، حاصل می شود.
پس از آن جوان، موجودیت خویش اعم از قابلیت ها و نارسایی هایش را می پذیرد و اصطلاحا با واقعیات سازگار می شود و در مرحله بعد: علاقه به خویشتن، از راه می رسد که این علاقه در همه اشخاص، ضرورتا، در حدی معتدل، تنظیم نمی شود بلکه بعضا حالت افراط یا تفريط نیز به خود می گیرد. و در نهایت پس از وصول به این مرحله، موقعیت مناسبی برای ابراز خود یا ابراز وجود مهیا می شود.
بنابراین با توجه به اهمیت این مساله در زندگی فردی و اجتماعی، سوال اصلی این است که آیا سایکودرام که قبلا تاثیر آن بر گروه های سنی کمتر از ۱۸ سال بررسی و تایید شده است، می تواند بر افزایش ابراز وجود در دانشجویان نیز موثر باشد؟ همچنین این سوال مطرح است که آیا تاثیر سایکودرام بر ابراز وجود در مشاهده کنندگان جلسه، همان تأثیر سایکودرام بر ابراز وجود در شخص اول، است؟
