کودکان اغلب به طور ذاتی در موقعیتهای تهدید کننده زندگی، با تجربه ترس مواجه می شوند؛ سیستم عصبی خودمختار به این خطرات درک شده با رها کردن مقادیر زیادی از انتقال دهنده های عصبی آدرنرژیک پاسخ می دهد که ممکن است به افزایش سطح اضطراب منجر شود.
خاطرات ترسناک در مغز، متفاوت با خاطرات غیرآسیب زا رمزگردانی می شوند. برخی کودکان وقتی با | یادآوری های حادثهی آسیب زا مواجه می شوند، همان واکنش های روان شناختی و زیست شناختی ترس لحظه ی واقعه را تجربه می کنند.
مثلأ کودکی که در حادثه ی تصادف شدید خودرو منجر به تلفات جانی حضور داشته است، وقتی که از محل وقوع حادثه عبور می کند، وحشت زده می شود.
این پاسخ ترس ممکن است به موقعیت های دیگری تعمیم پیدا کند و مردم، مکان ها با موقعیتهایی که به ذات بی ضرر، اما برای کودک یادآور آن حادثهی آسیب زا هستند.
