احساس بد شرم سالم نماید و فرد می تواند تشخیص دهد که آیا عذرخواه به عمل آمده واقعی است یا صوری؛ زیرا به لحن عاطفی عذرخواه توجه دارد.
نیاز به عذرخواهی، سازوکاری عمده در بازسازی جراحت های دلبستگی می باشد، ولی این نیاز می تواند به تعارض های بسیاری در رابطه دامن بزند.
در بیشتر وقتها علت آن است که یک یا هر دو زوج بخشی از فرایند عذرخواه را تهدید نسبت به عزت نفس ادراک می کنند.
عمل عذرخواه می تواند شرم عذرخواه کننده را فعال کند، از این رو بسیاری از افراد به عذرخواه واقعی و صادقانه نمی پردازند تا از شرم خود اجتناب کنند.
همسر آسیب دیده پیامی که بازگوکننده نگرانی خاطر و تمایل به بهبود احساس رنجش باشد از جانب دیگری دریافت نمی کند، در نتیجه جراحت بهبود نیافته باقی می ماند، اما تهدید دلبستگی با ناتوانی یک همسر برای عذرخواه متوقف نمی شود.
اغلب نگرانی های همسر آسیب دیده نیز فعال می شود. برخی افراد در مواقعی که عذرخواه فرد مقابل را دریافت نمی کنند رنجیده خاطر باقی می مانند و حق به جانب بودن خود را رها نمی کنند. این رنجیدگی خاطر کلأ به این معنا است که همسر آسیب دیده فقدان عذرخواه را به عنوان تهدید عزت نفس تلقی کرده است و اکنون در حال حمله به منبع ادراکی تهدید می باشد.
البته تلاش برای دریافت معذرت خواه به اجبار، از همان ابتدا محکوم به شکست است. همسری که مجبور به عذرخواه می شود احساس می کند همسرش می خواهد او را وادار به شرمساری کند و در قبال آن مقاومت می ورزد. وقتی عذرخواه واقعی در کار نیست، زوج ها تا حدی از هم فاصله می گیرند.
رابطه ای که در آن عذرخواه های صادقانه وجود ندارد، رابطه ای است که در آن ترس از تجربه شرم بر نگرانی خاطر نسبت به احساس های دیگری سایه می افکند. این بدان معنا نیست که آن ها یکدیگر را دوست ندارند، بلکه بدین معناست که توان آنها برای عشق ورزیدن به دليل دغدغه های عزت نفسشان محدود گشته است.
افرادی که نمی تواند عذرخواه کنند معمولا دارای شرم بسیار هستند و احساس می کنند که اگر به طور صادقانه عذرخواه کنند زمینه تحقیر و شرمساری خود را فراهم کرده اند. آنها این گونه توجیه می کنند که همه تقصیرها متوجه آنها نبوده و همسرشان نیز مقصر می باشد. عذرخواه به معنای اینکه چه کسی مقصر است نمی باشد.
