اما تحقیقات نشان می دهند که بیشتر جوانان بدون حمایت عاطفی و راهنمایی والدین قادر نیستند از عهده مسائل برآیند.
تنها زمانی که جوانان به اواخر دهه بیست زندگی خود می رسند به طور کامل احساس اتکای به نفس می کنند (فرانک و همکاران، ۱۹۸۸). بنابراین اگر فرزندانتان در اواخر نوجوانی یا اوایل جوانی به سر می برند و شما قصد مشغول به کار شدن یا زندگی در کشور دیگری را کرده اید، مجددا درباره این تصمیم فکر کنید.
بیشتر جوانان اگر در این سن به حال خود رها شوند احساس نا امنی زیادی می کنند؛ مگر آنکه در یک ارتباط دائمی باشند. من با نوجوانانی ملاقات داشته ام که والدینشان به دلیل نقل مکان به نقطه ای دیگر از کشور یا زندگی با همسر جدیدشان، فرزند خود را در هجده سالگی رها کرده بودند.
با وجود اینکه این نوجوانان به لحاظ مالی تأمین می شدند؛ اما اغلب احساس رهاشدگی می کردند؛ زیرا از نظر عاطفی آمادگی مراقبت از خود را نداشتند. افرادی را نیز می شناسم که والدینشان در اوایل بیست سالگی آنها برای زندگی به کشوری دیگر مهاجرت کرده بودند.
از عهده شرایط بر آمدن برای این افراد نیز دشوار بود. افرادی که در اوایل دهه بیست زندگی خود هستند برای حمایت های عاطفی هنوز هم ترجیح می دهند در نزدیکی والدین خود باشند.
