مداخلات و تشخیص اولیه این بیماری می تواند از ناامیدی کودک در مدرسه پیشگیری کرده و معلمان را قادر می سازد حمایت های همدلانه ارائه کنند. بنابراین علائم دیسپراکسیا چیست؟ مدت زمان بیشتری طول می کشد تا کودکان مبتلا به دیسپراکسیا چرخیدن، نشستن، چهار دست و پا رفتن، راه رفتن، صحبت کردن و آموزش رفتن به توالت را یاد بگیرند.
این کودکان حتی هنگامی که در مهارت های حرکتی ظریف مانند کپی کردن حروف تسلط یافته اند، در انجام مهارت های حرکتی بزرگتر مانند پریدن و ضربه زدن به توپ دچار مشکلاتی هستند و عکس این قضیه نیز صادق است. آنها همچنین در لباس پوشیدن و استفاده از کارد و چنگال با مشکلاتی مواجه اند. مدرسه نیز می تواند مشکلات بعدی را برای کودک مبتلا به این بیماری ایجاد کند؛ زیرا آنها در تمرکز کردن و یادگیری با دشواری روبه رو هستند.
با توجه به مطالب فوق والدین کودکان مبتلا به دیسپراکسیا چه اقداماتی می توانند انجام دهند؟ مورد ارزیابی قرار گرفتن کودک بسیار مهم است؛ زیرا مداخلهی زودهنگام موفقیت آمیزتر است. کودکانی که این بیماری در آنها زود تشخیص داده می شود، می توانند از معلمان خود کمک هایی دریافت کنند و دیگر برچسبهایی نظیر اینکه این کودکان مخل نظم هستند یا به دنبال جلب توجه دیگران اند، به آنها زده نمی شود.
ساگین و چمبرس (۱۹۹۸) موثر بودن تکرار چندین باره مهارت های حرکتی مشخص را بررسی نمودند. این مداخله پیشرفتهای چشم گیری در مهارت های حرکتی این کودکان ایجاد نمود.
کودکان مبتلا به دیسپراکسیا از فیزیوتراپی انفرادی نیز بهره می برند (شوئن مادر و همکاران، ۱۹۹۴). والدین همچنین می توانند به کودک مبتلا به دیسپراکسیا در خانه کمک کنند. برای مثال می توانید بازی هایی نظیر بازی مجسمه ها را که بر کنترل حرکات تاکید می کند انجام دهید. فعالیت های جسمی می تواند به حرکات ساده تری تقسیم شود تا کودک بتواند آنها را مرحله به مرحله انجام دهد.
والدین همچنین می توانند کودکان را به تفکر دربارهی اعمالشان تشویق کنند؛ برای مثال می توانند از کودک بپرسند که به نظر او توپ باید با بغل پا یا جلوی پا پرتاب شود یا اینکه آیا باید چنگال را محکمتر بگیرند یا نه. والدین می توانند عزت نفس فرزند خود را به وسیله شناخت و تحسین پیشرفت های کوچک در توانایی های او افزایش دهند (بوئنس و اسمیت، ۱۹۹۹).
والدین ممکن است نگهداری از کودک مبتلا به دیسپراکسیا را مشخصأ چالش برانگیز بدانند؛ زیرا کودک برای کنار آمدن با ناامیدی های خود در مدرسه رفتار نامناسبی در خانه دارد. والدین می توانند از طریق بنیاد مربوط به بیماری دیسپراكسيا حمایت اجتماعی و عاطفی دریافت کنند. آیا تأخیر در ورود به مدرسه ایدهی خوبی است؟ تأخیر در ورود به مدرسه موضوعی بحث برانگیز است.
شارپ (۲۰۰۲) معتقد است فواید بلند مدتی در ورود زودهنگام به مدرسه وجود ندارد. اما دیگر محققان نیز بر این باورند که تأخیر یک ساله در ورود به مدرسه می تواند در بلندمدت منجر به بروز مشکلات رفتاری شود (بيرد و همکاران، ۱۹۹۷؛ كاتز، ۲۰۰۰). اگر فرزند شما نیازهای ویژه ای دارد، بهتر است به جای به تأخیر انداختن ورود او به مدرسه اطمینان یابید که این نیازها تشخیص داده شده اند و کودک حمایت مناسبی را در مدرسه دریافت می کند.
