افزایش میزان طلاق در قرن بیستم بسیار بیشتر از قرن های گذشته بوده است. آمار نشان می دهد تا قرن ۱۹ حدود ۵ درصد ازدواج ها به طلاق می انجامید. اما در سالهای اخیر تقریبا بیش از نیمی از ازدواج ها با طلاق همراه بود (کیهان نیا، ۱۳۸۲) یا به زندگی بدون عشق و توافق که از آن به طلاق پنهان یاد می کنند مبادرت ورزیده اند. طلاق به معنی فسخ عقد نکاح است. اما این تعریف به تنهایی گویای اوج بحران های روانی قبل و بعد از طلاق نیست. طلاق فسخ یک قرارداد ساده نیست بلکه به معنی دگرگونی اساسی در زندگی است (آماتو، ۱۳۸۰). طلاق را میتوان اعلام شکست طرفین در برقراری و تداوم ارتباط مثبت، صمیمانه و عمیق دانست. این شکست عمدتا در خانواده هایی که مؤلفه های زیربنایی سلامت روانی از جمله توانایی حل مسئله و مشارکت در مسئولیت های عاطفی را ندارند رخ می دهد (کاسلونو روبینسون ، ۱۹۹۶). بسیاری از مطالعات نشان داده انحلال زناشویی و طلاق با تنش و استرس فراوان همراه است. درگیر شدن با مسائل حاشیه ای طلاق از جمله تعارض و عدم موافقت با همسر پیشین بر سر دیدار فرزندان با مشکلاتی در خصوص حضانت بر میزان فشار روانی می افزاید. بنابراین طلاق صرفا به معنی یک گسیختگی ساده و شروعی دوباره نیست. تقریبا می توان گفت هیچ طلاقی بدون جرو بحث های مکرر، خشونت های کلامی یا بدنی رخ نمی دهد. در نتیجه روح و روان زن و مرد و فرزندان که شاهد يا عامل صحنه های زد و خورد و داد و فریاد بوده اند بسیار آسیب دیده است. کاهش توانایی های بدنی و روحی و افزایش حساسیت نسبت به مسائل ناخوشایند دور از انتظار نیست. در این شرایط هر حادثه یا محرکی با شدت هر چند ناچیز می تواند همانند جرقه ای عمل کرده و به رفتارهای نابهنجاری از جمله پرخاشگری، گوشه گیری و یا خودکشی منجر شود شدت عوارض نامطلوب از طلاق، میزان آسیب وارده، نوع و شدت رفتارهای نابهنجار و میزان توان و تحمل افراد در برابر مشکلات به منابع حمایتی موجود در زندگی، آگاهی و مهارتهای فرد و...