مصاحبه های انجام شده با کودکان تيزهوش نشان می دهند کودکان تيزهوش استثنایی با دامنه هوشی ، دارای تعداد دوستان اندک هستند و بیشتر دوستانشان را از میان کودکان بزرگتر از خود انتخاب می کنند و همواره احساس می کنند که توانایی هوشی آنها مانعی برای دوست شدن با کودکان دیگر است. طبق اظهارات والدین این کودکان یا دوستی ندارند و یا تنها یک دوست صمیمی دارند (جانوس و همکاران،۲۰۰۵). اطلاعات جالب بدست آمده نشان میدهند سن عقلی MA کودک بیشتر و بهتر از سن واقعی CA) او می تواند پیشرفت کودک را در زمینه رشد اجتماعی نشان دهد (گراس، ۱۹۹۸). برای مثال؛ کودک تیزهوش با استعداد استثنایی، نسبت به همسالان خود تفسیر متفاوتی از دوستی و روابط دوستی دارد. کودکان تیزهوش خردسال، انتظاراتشان از دوستی، صمیمیت و گفتگوست در حالی که کودکان عادی هم سن آنها، تنها به دنبال کسی هستند که با آنها بازی کند. این تفاوت در نوع انتظارات باعث ایجاد مشکل در ارتباط با همسالان می شود اما همین انتظارات دلیلی برای گرایش به سمت کودکان بزرگ تر برای دوستی است. این تفاوت ها در دوران دبستان آشکارتر می شوند و قبل از ۱۰ سالگی به شدیدترین سطح خود می رسد (گراس، ۲۰۰۲). با پایان دوره کودکی و ورود کودک به دوره نوجوانی، تجربه های او نیز تغییر می کنند و دامنه انتخاب وی نیز گسترش می یابد، بدین ترتیب نوجوان می تواند از میان همسالان، شخص مناسبی را انتخاب کند.