متناسب با موقعیت های اجتماعی و توانایی واکنش شایسته و منعطف همراه با سازش یافتگی، به منظور مدیریت چالش های اجتماعی توصیف می شود. در مجموع كفایت اجتماعی، توانایی تعامل با همسالان و برقراری روابط دوستی و نیز حفظ روابط دوستی با همسالان است. کودکانی که در تعامل با دیگران ضعف دارند، از شانس کمتری برای رشد و توسعه مهارت های لازم جهت تعامل اجتماعی موفقیت آمیز برخوردارند. کودکان عقب مانده ذهنی نیز از این نظر دچار مشکل هستند و غالبا در برقراری ارتباط با همسالان خود دچار مشکل می شوند و این مشکلات هم به خاطر تأخیر شناختی و زبانی آنهاست و هم به خاطر نقصی که در مهارت های حرکتی دارند. مشکلات ارتباطی کودکان عقب مانده ذهنی معمولا در سنین چهار و پنج سالگی (سن اجتماعی شدن) آشکار می شود و به وضوح می توان نقص آنها در ایجاد ارتباط و تعامل با همسالان را مشاهده نمود. بویژه ناتوانی آنها در شروع فعالیتهای اجتماعی و بازی های دسته جمعی بیشتر مشهود است (گورالنيک و همکاران، ۲۰۰۳). همچنین معلوم شده که کودکان عقب مانده ذهنی در مقایسه با همسالان فاقد توانایی حل مساله و حل مسائل اجتماعی هستند حتی اگر میزان دشواری آن مسئله یا مسائل، متناسب با سن وی یا حتی پایین تر از سن آنها هم باشد، باز مشکل دارند.
موضوع پیشنهادی روانشناسی :
بررسی اثر بخشی آموزش مهارت حل مسئله بر مهارت های ارتباطی و کفایت اجتماعی کودکان عقب مانده ذهنی
