صمیمیت نیازی ذاتی در وجود هر انسان است که اولین بار آن را در آغوش مادر خود کشف می کند و هرگز لذت آن را در هیچ سنی از یاد نمی برد. البته نزدیکی میان افراد به سادگی آنچه می اندیشیم نیست. بیشتر ما یاد گرفتیم که روابط احساسی پر معنی ای داشته باشیم و شيوه عشق ورزیدن ما این گونه است که توجه کمی را نسبت به دیگران نشان دهیم. بررسی ها نشان می دهند که افرادی که به تنها بودن عادت دارند بیشتر از افرادی که با کسی رابطه نزدیک دارند، دچار بیماری های روحی و روانی می شوند. این تحقیقات حاکی از این است که افرادی که ازدواج نکرده اند ناسازگارتر از افراد متأهل هستند. کودکانی که والدین آنها از هم جدا شده اند، بیشتر از دیگران دچار آسم و مشکلات تنفسی و دیگر بیماری ها می شوند. همچنین بیمارانی که عاشق می شوند نسبت به افراد عادی گرایش بیشتری به بهبود دارند. برخی محققان معتقدند که انسان همان قدر که به آب و غذا برای بقا و سلامتی نیاز دارد، همان اندازه نیز نیازمند عشق و صمیمیت است. شوربختانه ترویج استقلال در دنیای امروز، نزدیکی و صمیمی شدن را چند برابر دشوارتر می سازد. بسیاری از ما از جامعه یاد گرفته ایم به محض این که کسی خواست نزدیک شود، از خود محافظت کنیم و او را از خودمان دور کنیم. فکر می کنید با نزدیک ترین فرد زندگیتان تا چه حد صمیمی هستید؟ آیا سازگاری با دیگری شیوۂ عشق شما است؟ آیا شما همواره این حس را دارید که حس نزدیکی و یا عمق رابطه تان کم است؟
متغیرهای پیشنهادی برای انتخاب موضوع پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
صمیمیت خانوادگی – استقلال کودکان –سازگاری – سلامت روان
