این موارد ممکن است شامل مصرف سیگار و یا حتی مصرف نوشیدنی های حاوی کافئین به میزان زیاد باشد.
سوء مصرف مواد مانعی برای درمان محسوب نمی شود. درمان اختلال استرس پس از آسیب به بیماران کمک می کند تا مصرف مواد را کاهش دهند.
درمانگر لازم است تا مصرف مواد را به عنوان یک رفتار تداوم بخش در فرمول بندی موردی جای دهد، و آن را به همراه سایر عوامل تداوم بخش در برنامه کلی درمان مورد هدف قرار دهد.
با این حال، اگر وابستگی جسمی مواد به وجود آمده باشد (بیمار دارای علائم ترک، تحمل دارویی، و اینکه بدست آوردن و مصرف مواد مقدار زیادی از زمان را در زندگی بیمار به خود اختصاص می دهد)، معمولا قبل از از اینکه بیمار بتواند از درمان توصیف شده در اینجا سود ببرد لازم است تا نسبت به ترک مواد اقدام شود.
اگر تردیدی در این زمینه وجود دارد، یک راهبرد مفید برای بیمار مبتلا به مصرف بسیار زیاد مواد توضیح دادن این نکته است که درمان تنها زمانی به خوبی پیش می رود که آنها مسمومیت دارویی نداشته و به اصطلاح در جلسه درمان دچار حالت خماری نشوند، طوری که بتوانند به صورت کامل آنچه که در درمان مورد گفتگو واقع می شود را پردازش کنند و از درمان سود ببرند.
لازم است که درمانگر درباره اثرات منفی مواد بر علائم آنها به بیمار آموزش دهد (برای مثال، الكل ممکن است به بیمار کمک کند تا بخوابد، اما به بیداری های بیشتری در طی شب، و احساس تحریک پذیری و هیجانی بودن در روز بعد منجر می شود؛ حشیش ممکن است شخص را دچار احساس غیرواقعی و یا پارانوئید بیشتری کند؛ مصرف سیگار ممکن است منجر به آرامش مختصری شود، اما سپس موجب افزایش اضطراب می شود؛ کافئین نیز می تواند منجر به تحریک پذیری، خواب کم و ضعف در تمرکز شود). سپس درمانگر باید از بیمار بپرسید که آیا تمایل دارد مصرف مواد را قبل از شروع درمان کاهش دهد.
بسیاری از بیماران اگر درونمایی از دریافت کمک برای اختلال استرس پس از آسیب خود داشته باشند با امتحان کردن آن موافقت می کنند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
رابطه اعتیاد و اقدام به خودکشی با اختلال استرس پس از سانحه در افرادی که در زلزله خانواده خود را از دست داده اند
