اتیسم یک اختلال عصبی است که در تمام طول زندگی فرد را درگیر می کند و در دو یا سه سالگی قابل تشخیص می باشد (جهت خلاصه مفيد رجوع کنید به بوچر ۲۰۰۹، فرث ۲۰۰۳، هاپ ۱۹۹۰، هابسون ۱۹۹۳، وینگ ۲۰۰۳).
تاثیر آن می تواند عمیق باشد و در همه مراحل رشد کودک نفوذ کند. در اصطلاح پزشکی اتیسم یعنی گریزان.
این یک وضعیت با یک منبع فیزیولوژیکی منفرد نیست: محققان قادر به منحصر کردن قسمتی از مغز که فرمان متناقض مخابره می کند و می گوید علت این است نیستند.
اتیسم تنها در رفتارهایی مشاهده می شود که می تواند بسیار متنوع باشد و در جنبه های مختلف فرد و در همه مراحل بلوغ مشخص می شود.
بهترین چیزی که کلينيكها می توانند انجام دهند بر شمردن لیستی از صفات است و می گویند اگر کودکی تر کیب مشخصی از این صفات را نشان داد او می تواند مبتلا به وضعیت اتیسم باشد.
همانطور که درک ما از عملکرد مغز کامل می شود تشخیص و شناسایی علائم اتیسم نیز پیشرفت میکند.