حتی در مواقعی که در بیماران اسکیزوفرنی علائم سایکوتیک ظاهر نمی شوند، بسیاری از آنها در زندگی معمولی مشکلات زیادی نظیر نحوه برقراری ارتباط با دیگران، به دست آوردن انگیزه لازم برای انجام فعالیتها و مراقبت از خود دارند؛ هم چنین به این دلیل که این بیماران مکررا هنگام مواجه شدن با فشار های زندگی مجددا بیماریشان عود می کند، احتمالا کمتر موفق به آموختن مهارتهای شغلی می شوند.
بدین ترتیب بسیاری از بیماران اسکیزوفرنیک نه تنها از مشکلات عاطفی و فکری رنج می برند، بلکه فاقد مهارتهای لازم اجتماعی نیز هستند.
لذا با توجه به مشکلات حرفه ای و اجتماعی آنها، درمان های روانشناسی می تواند کمک زیادی به آنها بکند.
البته درمان های روان شناختی برای بیماران شدید (آنهائی که با واقعیت قطع رابطه نموده اند و یا دچار هذیان و توهم هستند بیفایده است.
اما چنین درمان هایی برای بیمارانی که علائم خفیف تری داشته و یا علائم سایکوتیک آنها تحت کنترل است، حائز اهمیت است.
تمرکز اکثر درمان های روانی- اجتماعی بر بهبود عملکرد کنونی بیماران است.
مهارتهای اجتماعی شامل، مشاوره حرفه ای، مهارتهای شغلی، شیوه های حل مسئله مدیریت پول و استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی است.
