بنابراین فرد به طور فعالاته ممکن است درگیر با محرک های ترس آور شود و فرایند خاموشی را متوقف کند.
در غرقه سازی که روش مورد اشاره در بالا است، اساس کار ایجاد خاموشی به طور اجباری است.
ویژگی اصلی این روش این است که فرد برای مدت نسبتا طولانی در مقابل محرک ترس آور یا محرک شرطی که با تمام شدت خود هجوم می آورد، قرار می گیرد و آن را تجربه می کند.
در این حالت آن قدر فرد با محرک های ناراحت کننده مواجه می شود که پاسخ اضطرابی وی خاموش می شود .
روش های غرقه سازی معمولا به دو دسته تقسیم می شود:
الف - غرقه سازی واقعی در روش غرقه سازی واقعی که معمولا برای درمان فوبیا به کار گرفته می شود، روش کار بدین شکل است که فرد آن قدر با محرک درگیر می شود تا سطح اضطراب وی به بالاترین حد برسد. در چنین فرایندی ماندن در سطح بالای اضطراب مدت زمان محدودی دارد، سپس به سرعت سطح اضطراب فرد کاهش می یابد و آن چه فرد انتظار آن را می کشیده است (یعنی اضطراب فلج کننده) به وقوع می پیوندد و آرام آرام سطح اضطراب کاهش می یابد.
ب- عرقه سازی تجسمی از آن جا که تحمل افراد برای درگیر شدن با غرفه سازی واقعی متفاوت است معمولا از غرقه سازی تجسمی استفاده می شود. در این روش از مراجع یا بیمار خواسته می شود که در عوض مواجه شدن واقعی با محرک اضطراب آور آن را نزد خود به طور خیالی تجسم کند.
