بیماری هایی مانند انفارکتوس، پارکینسون، دمانس و آرتروز. با این وجود، این عقیده که دوران سالمندی دوران فرتوتی و مالیخولیا می باشد، کاملا رد شده است و حتی این باور وجود دارد که بیماری جسمانی لزوما موجب افسردگی و وابستگی سالمندان نمی شود.
ممکن است برای اغلب مردم (در هر شرایط سنی مشکل کاهش قوای جسمانی و سازگاری با این معضل پیش بیاید. یک جوان دوران سالمندی را از ترس مواجه شدن با چالش های آن دوران و سازگار شدن با آنها به فراموشی می سپارد (نایت، ۱۹۹۶).
برای افرادی که با سالمندی سر و کار دارند، داشتن اطلاعاتی درباره تحولات طبیعی این سنین لازم به نظر می رسد. اما داشتن ذهنی باز و تحلیلگر برای درک پاسخ فردی به افزایش سن، بسیار ضروری است.
در حالی که داشتن یک دیدگاه بسیار مثبت در کار با سالمندان ممکن است اشتباه باشد، نگرش منفی بسیار زیان بخش تر خواهد بود. چرا که در واقع ذهن هر فرد امکان تغییر و یادگیری در همه سنین را دارد.
