هر چند آزمون های روانی بخش مهم پروسه تشخیص بالینی هستند، اما متأسفانه برخی از کارشناسان بالینی نمونه خیلی ضعیفی از آنها را ساخته اند، یا به گونه ای نمره گذاری کرده اند که در بهترین شرایطر بی ارزش تلقی شوند (هریسون، کافمن و همکاران ۱۹۸۸ ،).
هزاران تحقیق در مورد آزمون هایی چون لکه های جوهر رور شاخ، اندریافت موضوع (تی ای تی)، نقاشی آدم، طرحهای بندر و آزمون های مشابه انجام شده است که نتایج آنها آشکار و روشن است.
این آزمون ها که معمولا در روشهای بالینی کاربرد دارند، معیار معتبری نیستند و به دقت یا سودمندی تشخیص های بالینی کمک نمی کنند. کارشناسان بالینی ادعا میکنند که این آزمونها ابزارهای سنجش مفید و سودمندی هستند، اما اعتبار آنها با نتایج تحقیقات تجربی مغایر است (جانستون، آبمیر ومیلر۲۰۰۵).
دیویس در کتاب خود به نام خانه کارت ها، در مبحث " اخلاقیات حرفه ای " می نویسد: " روانشناسانی که فنون مصاحبه، آزمون یا ابزار سنجش را طراحی، اجرا، نمره گذاری، تفسیر و از آنها استفاده می کنند، برای تحقیقات شواهد سودمند و مدارک دقیقی فراهم می نمایند.
شواهد و مدارک فراوان نشان می دهند که بسیاری از این آزمون ها می توانند با طراحی سیستم های استاندارد و معتبر نمره گذاری اصلاح شوند. بهترین نمونه نمره گذاری آزمون رورشاخ، سیستم اکستر است (چاپمن و چاپمن ۱۹۸۰ ).
علاوه بر اینها، بسیاری از تحقیقات، ثابت می کنند که سنجش و تشخیص بحرانی با استفاده از اطلاعات پایه، برنامه های کامپیوتری و مدل های پیش بینی آماری ( که متفاوت از روشهای شهودی می باشند) اصلاح می شوند.