چنین آگاهی هایی در طول زمان از مشاهده عملکرد فرد و نتایج به دست آمده در شرایط مختلف ایجاد می شود.
ارائه بازخورد سازنده توسط افراد مهم اغلب مؤثر است. دستیابی به نتایج خوب، تحسین و تأیید توسط دیگران، لذت بردن از موفقیت و دانستن اینکه فرد کارها را خوب انجام داده است، همگی به رشد باورهای مثبت دربارهی خودکارآمدی کمک می کنند.
در مقابل، نتایج ضعیف و انتقاد بیش از حد، خودکارآمدی را کاهش داده و آرمان های یادگیرنده را پایین می آورد (بیگز ۱۹۹۵ ، [۹۳؛ گیج و برلاینر ۱۹۹۸ ، [۹۴).
پیشرفت تحصیلی و خودکارآمدی با هم مرتبط هستند.
دانستن این که فرد کارها را خوب انجام میدهد موجب افزایش باورهای شایستگی و اعتماد وی می شود، و البته، عکس آن نیز آشکارا صحیح است.
سطح خودکارآمدی دانش آموزان، متغیر مهمی است که تعیین می کند آنها برای هر تکلیفی چقدر تلاش کنند و در صورتی که تکلیف چالش انگیز باشد برای چه مدتی پافشاری کنند (مورایتی (۹۵) و همکاران، ۱۹۹۵).
لنکستر ۲۰۰۵) [۹۶ ص ۴۷) بیان می کند که باورهای خودکارآمدی به مقدار و کیفیت عملکرد انسان کمک شایانی می کند و چگونگی احساس کردن، فکر کردن، ایجاد انگیزه در خود، و رفتار کردن افراد را تحت تأثیر قرار میدهد.
در مدرسه، امید دانش آموز برای موفقیت، هنگامی که با یک چالش جدید مواجه است، به طور مستقیم با باورهای خودکارآمدی وی در ارتباط است.
معلوم شده است که دانش آموزان مبتلا به مشکلات یادگیری به خصوص در ارتباط با مدرسه، به خودکارآمدی خود اعتماد ندارند النکستر، ۲۰۰۵؛ به عنوان مثال، کلاسن و لینچ ۲۰۰۷).
افراد دارای خودکارآمدی پایین تمایل دارند از تکالیف دشواری که برای شخصیتشان تهدید آمیز می بینند، اجتناب کنند زیرا آنها شکست و از دست دادن محبوبیت در میان همسالان را پیش بینی می کنند.
دانش آموزان مبتلا به مشکلات یادگیری با توجه به سابقه ی نتایج ضعیف ناشی از تلاش هایشان، باورهای بسیار منفی در مورد خودکارآمدی خودشان دارند.
