اگر فکر کنیم که رفتار دانش آموزان نشانه ای از بیماری یا اختلال است، در آن صورت شاید این امید درما قوت بگیرد که یافتن علت ما را به درمان رهنمون خواهد ساخت.
ولی یافتن علل مؤثر همیشه به طور مستقیم ما را به درمان و مداخله رفتاری رهتمون نمی کند، زیرا شاید نتوانیم شرایط به وجود آورنده اختلال را برطرف کنیم. شاید بدانیم که تماشای زیاد تلویزیون، پرخاشگری کودکانی را که قبلا حالت فزون پرخاشگر داشتند افزایش می دهد، ولی شاید نتوانیم راه مؤثری برای جلوگیری از تماشای تلویزیون پیدا کنیم.
افزون بر آن، یافتن درمان همیشه دال بر این نیست که ما علت را می دانیم. شاید مشاهده کنیم که دارودرمانگری از فزون کنشی کودکان می کاهد، ولی براساس این یافته، نمی توان مطمئن شد که فزون کنشی کودک علت زیستی دارد.
