شواهد تحقیقاتی قابل توجه وجود دارند که قويا نشان می دهند تجارب خانوادگی روزمره و روابط بین اعضای خانواده بویژه روابط متقابل بین والدین، منجر به رشد عمیق مهارتهای اجتماعی کودکان می شود (پاترسون و کریستوپلوس ۲۰۰۶، ۱۷۶ ). خانواده نهادی فوق العاده مهم و ارزشمند است جایی که کودک اولین بار خودش را در آن می یابد و شاکله شخصیت وی از طریق روابط صمیمی و تعامل همه جانبه با عزیزترین کسانش در زندگی یعنی تک تک اعضای خانواده تشکیل می شود و تکوین می یابد (اولز فسکی-کوبیلیوز و همکاران، ۲۰۱۴). فضای خانواده، بویژه نوع ارتباطات و روابط حاکم بر اعضای خانواده، به طور بنیادی زمینه را برای رشد و تعالی مؤلفه های شناختی و عاطفی رفتارهای اجتماعی از جمله، روحيه اجتماعی و احساس همدلی فراهم می آوردرنافو و پلامین ۲۰۰۶، ۱۷۷ ). هوسر و همکاران (۱۹۸۵)، با مروری بر پیشینه تحقیقات انجام شده در خصوص نقش و اهمیت خانواده بر کفایت اجتماعی کودکان، گزارش می کنند که اگرچه دامنه وسیع و متنوعی از متغیرهای شخصیتی و محیط اجتماعی بر کفایت اجتماعی تأثیر می گذارند ولی نقش استثنایی خانواده بر رشد و بالندگی کفایت اجتماعی کودکان بویژه کودکان تيزهوش، بیش از هر عامل و متغیری است که می تواند مؤثر باشد. برای اینکه خانواده هم به صورت مستقیم و هم غیر مستقیم بر کفایت اجتماعی تأثیر می گذارد. هوسر و همکاران در ادامه گزارش خود تصریح می کنند که کودکان نه تنها مهارتهای کفایت اجتماعی را از طریق الگوبرداری از والدین و کیفیت روابطی که در خانواده خودشان حاکم هست، یاد می گیرند.
موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :
پیش بینی رشد کفایت اجتماعی کودکان تيزهوش بر اساس جو عاطفی خانواده و سازگاری والدین در ...
