بر این اساس مشاوران و راهنمایان از ۲۲ ساعت کار موظف خود ۱۲ ساعت تدریس می کردند و مشاوره به صورت یک وظیفه جنبی در کنار تدریس در آمد. این نظام بیشتر از یک سال دوام نیاورد و از اول مهرماه ۱۳۵۹ برنامه راهنمایی و مراکز مشاوره تعطیل گردید و متعاقب آن رشته و گرایش راهنمایی و مشاوره از فهرست رشته های تحصیلی دانشگاهها حذف شد. همچنین دفتر آموزش راهنمایی تحصیلی و دفتر آموزش ابتدایی در یکدیگر ادغام شده و تحت عنوان دفتر عمومی آموزش به کار پرداختند و مطالعه برای شروع مجدد برنامه راهنمایی به اداره امور تربیتی سپرده شد. این اداره کل پس از انقلاب برای تثبیت ارزش های انقلاب اسلامی، مربیان پرورشی را وارد مدارس کرد و اجرای برنامه های تربیتی به آنها محول شد. اجرای این طرح و احساس نیاز و ضرورت ناشی از مشکلات روانی، تربیتی و تحصیلی دانش آموزان مسئولان را به تدریج متوجه نیاز به راهنمایی و مشاوره در مدارس نمود تا اینکه در سال ۱۳۶۴ هسته های مشاوره و راهنمایی در مناطق آموزش و پرورش تأسیس شدند.