معمولا اگر فرد مجبور شود بدون یاری دیگران و به تنهایی با رویدادهایی مانند طلاق، مرگ یک دوست محبوب یا بیماری سخت روبه رو شود، این رویدادها آسیب زا می شوند. در عین حال دوستان و افراد خانواده گاه فشار روانی را دامن می زنند. ممکن است دست کم گرفتن و ناچیز جلوه دادن یک مسئله دشوار با اطمینان خاطری کورکورانه مانند «همه چیز درست می شود بیشتر اضطراب زا باشد تا فقدان هر نوع پشتیبانی و پشت گرمی. پژوهش در مورد دانشجویان دوره های پس از لیسانس که می باید امتحان های مهمی را بگذرانند نمایان کننده این نکته است که پشت گرمیهای واقع بینانه همسران آنان «من هم نگرانم، اما می دانم هر چه در توان داری به کار خواه گرفت»، یاری دهنده تر است تا پشت گرمیهایی که در آنها امکان شکست مطرح نمی شود «هیچ نگران نیستم، اطمینان دارم قبول می شوی». نکته اینجاست که در مورد اخیر، دانشجویان نه تنها نگران شکست در امتحان بودند بلکه علاوه بر آن نگران از دست رفتن آبرو و اعتبار خود نزد همسرشان هم شده بوده اند. افرادی که پیوندهای اجتماعی گسترده تری دارند (ازدواج، دوستان و وابستگان نزدیک، عضویت در کلیسا و دیگر مجامع گروهی) بیش از کسانی که پشتیبانی اجتماعی کمتری دارند، عمر می کنند و کمتر از آنان گرفتار بیماری های ناشی از فشار روانی می شوند.
موضوع پیشنهادی روانشناسی :
بررسی نقش حمایت های اجتماعی در کاهش استرس ناشی از طلاق
