مسمومیت با محرکهای سیستم اعصاب مرکزی (برای مثال، کوکائین، آمفتامین، و کافئین) یا حشیش و یا ترک داروی کاهنده ی سیستم اعصاب مرکزی (برای مثال، الکل و باربیتوراتها) میتواند حمله وحشت زدگی را تسریع کند. با این حال، اگر حمله وحشت زدگی در غیاب مصرف مواد روی دهد (برای مثال، به مدت طولانی پس از تأثیرات مسمومیت با پایان ترک) تشخیص اختلال وحشتزدگی باید در نظر گرفته شود.
علاوه بر این، از آنجا که ممکن است اختلال وحشتزدگی در برخی افراد مقدم بر مصرف مواد باشد و ممکن است با افزایش مصرف مواد خاصی به منظور خود درمانی در ارتباط باشد برای تعیین اینکه آیا فرد حمله های وحشت زدگی را پیش از مصرف مواد به صورت افراطی داشته است یا نه باید یک تاریخچه مشروح اخذ شود.
اگر این مورد وجود دارد علاوه بر تشخیص وابستگی یا سوء مصرف مواد، بایستی تشخیص اختلال وحشتزدگی در نظر گرفته شود. ویژگیهایی از قبیل آغاز وحشتزدگی بعد از ۴۵ سالگی با وجود علائم غیرمعمول طی حمله وحشتزدگی (برای مثال، سرگیجه، فقدان هوشیاری، فقدان کنترل مثانه با روده، لکنت زبان، و یا فراموشی) نشان میدهد که یک شرایط طبی عمومی یا یک ماده ممکن است موجب علائم حمله وحشتزدگی شوند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی اثر بخشی مواجهه درمانی بر وحشت زدگی و اختلال اضطرابی ناشی از مصرف مواد
