این به معنای فراموشی، عفو و چشم پوشی از تخلف یا متخلف نیست؛ بلکه نوعی فرایند جدلی است که طی آن، پیش فرض های قبلی و واقعیت های تخلف به نحوی ترکیب می شوند که درک جدیدی از تخلف، متخلف، عواقب تخلف، خود، دیگران و حتی جهان به وجود می آورد.
ساختارهای ذهنی فرد تغییر کرده و روایت جدیدی از تخلف و متخلف خلق می شود، به طوری که موقعیت قبلی به نحو متفاوتی ادراک می گردد و فرد درک پیچیده تری از متخلف پیدا می کند.
تجزیه و تحلیل عقاید، احساسات و انگیزه های زیربنایی مربوط به تخلف و متخلف برای درک مفهوم بخشش اهمیت ویژه ای دارد.
به عنوان مثال، فردی که در فکر انتقام است و با این انگیزه به دنبال اجرای عدالت است، ممکن است رفتارش برخلاف بخشش باشد؛ اما فردی که انگیزه انتقام ندارد و صرفا معتقد است که اجرای عدالت سبب پیشگیری از تخلفات بعدی می شود، ممکن است رفتار او بخشش گرانه تلقی گردد.
پاسخ در برابر تخلف به عقاید و احساسات فرد بستگی دارد و بخشش زمانی رخ می دهد که افکار، احساسات و انگیزش های زیربنایی تغییر کند، به نحوی که نگرش مثبت یا خنثی در فرد ایجاد گردد.
تغییر کم و کیف افکار و احساسات، معیار مناسبی برای قضاوت درباره بخشش است. با چنین تغییری، فرد نوعی سنخیت و رابطه با متخلف و تخلف پیدا می کند و دیگر به دنبال انتقام نخواهد بود.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه اثر بخشی بخشش درمانی بر کاهش نشخوار فکری و افزایش سلامت روانی در افراد با و بدون انگیزه مثبت
