علاوه بر این زمانی که رفتار فرد متناسب با انتظارات سایر اعضای خانواده نباشد او نسبت به هر انتقادی حساسیت بیش از حدی نشان می دهد.
مثلا دختری که در خانواده نقش زنانه ای نداشته باشد و یا قادر به ایفای آن نباشد، به سرزنش و اظهار ناخشنودی والدینش به دلیل رفتار پسر گونه اش حساس می شود.
زمانی که فردی به رفتار سرزنش آمیز دیگران حساس می شود، نیز احساس رنجش و ناخشنودی پیدا می کند.
علاوه بر این، چنانچه او در مورد نقش و آنچه انجام میدهد احساس کمبود و شک و تردید داشته باشد با آزمایش و خطا پیش می رود.
بنابراین سایر اعضای خانواده نمی دانند چه انتظاری از او دارند و با او از آنها چه انتظاراتی دارد.
در نتیجه، سرزنش رایج تر می شود و ناسازگاری افزایش می یابد.
یک زد و خورد می تواند به بدتر شدن وضع و شرایط خانواده منجر شود، مگر اینکه اعضای خانواده احترام و درک و فهم متقابلی از خود نشان دهند.
هر چقدر خانواده بزرگتر باشد و تفاوت سنی بین اعضای خانواده بیشتر باشد احتمال ناسازگاری و عدم تفاهم در مورد علایق و ارزشها بیشتر است مثلا کودکان و نوجوانان بزرگتر در ابراز علاقه و بیان خواسته هایشان به والدین، پدر بزرگها و مادر بزرگهایشان متفاوت هستند.
از این رو رعایت برخی از آداب و رسوم برای آنها خسته کننده است.
به همین ترتیب، افراد میان سال هم وجه اشتراک اندکی با والدین مستشان دارند.
در میان اعضای خانواده با هر سن و سالی تناقض بیشتری در ارزشها وجود دارد. مثلا نوجوانان تقلب را کمتر به عنوان یک مشکل اخلاقی به حساب می آورند، در حالی که والدین، پدر بزرگها، مادربزرگهایشان این گونه نیستند.
جوانان در مقایسه با والدینشان برای پس انداز پول جهت اقدامات فوری ارزش کمتری قائل هستند. یک فرد ناسازگار در خانواده به ویژه اگر نقش کلیدی داشته باشد می تواند جو خانه را برای همه اعضای خانواده نامطلوب سازد.
یک مادر ناسازگار در مقایسه با یک پدر ناسازگار مخل تر است.
فرزند اول خانواده که ارتباط نزدیکتری با مادر دارد و به عنوان جانشین مادر جهت مراقبت از دیگر فرزندان تلقی می شود، چنانچه ناسازگاری داشته باشد در مقایسه با دیگر فرزندان می تواند به راحتی جو خانه را مختل سازد و آرامش را از بین ببرد.
یکی از اعضای خانواده که با رفتار متغیر و دمدمی مزاجش ناسازگاری خود را نشان میدهد باعث ایجاد حس دلتنگی در خانواده می شود.
