گوش کردن:
مهم ترین فنی که مشاور باید در آن تخصص یافته و به اجرا در آورد فن گوش دادن است.
با استفاده از این فن است که میتوان به روابط حسنه که هسته اصلی مشاوره است دست یافت.
برای ایجاد این رابطه در ضمن گوش دادن مشاور منفعل نیست بلکه با حرکات چهره خود دقت و علاقه خود را به گوش دادن سخنان مراجع نشان می دهد (شیرافکن، ۱۳۸۰).
زمانی که فرد در یک یا چند زمینه احساس ناراحتی و ناهماهنگی کند به عنوان مراجع به مشاور رجوع کرده و سخن را آغاز می کند.
اینجاست که مشاور باید نشان دهد نسبت به عواطف و احساسات بیان شده بی تفاوت نیست (گیبسون و ماریان، ترجمه باقر ثنایی، ۱۳۷۶).
در این صورت مراجع فرصت می یابد تا احساسات، تفکرات، تجزیه و تحلیل و تعبیر و تفسیر خود را از موقعیتی که در آن قرار دارد نشان دهد.
بعضی از مردم گوش کردن را یک رفتار منفعل فرض می کنند و بعضی آن را صرفا یک هنر می دانند.
اما واقعیت این است که گوش کردن یک فرایند فعال است. در طی این فرایند می توان علاوه بر ایجاد انگیزه در مراجع به ارائه بازخورد مناسب به وی اقدام نمود (کینگ، ۱۹۹۹).
از جمله مهارت های گوش کردن نمود عملی به گوش کردن است.
به گونه ای که متکلم یا صحبت کننده از حرکات چهره و بدن متوجه شود به حرف های او گوش داده شده و مورد توجه است.
مورد بعدی نگاه کردن یا مشاهده و تلاقی چشم با چشم است (کینگ، ۱۹۹۹).
این حالت توجه صحبت کننده را جلب کرده و برای ادامه صحبت در او ایجاد انگیزه می کند.
بنابراین هنگامی که مراجع به ابراز حالت روانی خود می پردازد مشاور باید فعالانه نشان دهد که قادر به درک سخنان مراجع بوده و متوجه منظور او شده است.
