۵۶ درصد مبتلایان به اسکیزوفرنی با خودکشی می میرند. خطر خودکشی در مراحل اولیه این بیماری بیش از سایر دوره های بیماری می باشد (پالمروهمکاران ۲۰۰۵، ۶۷) هشتاد سال تحقیقات ژنتیک نشان می دهد که بیماری اسکیزوفرنی به میزان بسیار زیادی موروثی می باشد(فارون، تسونگ و تسونگ ۱۹۹۹). مطالعه روی خانواده ها به صورت منسجم نشان داده است که اسکیزوفرنی در خانواده های افراد مبتلا جاری است و اشتراكات ژنتیک با شخص مبتلا در خانواده احتمال ابتلای دیگر اشخاص را نشان می دهد(نیکول و گوتسمن ۱۹۸۳). تحقیق کمی که روی ۱۱ تحقیق صورت گرفته، نشان می دهد که احتمال ابتلای افرادی که در خانواده شان شخصی مبتلا وجود دارد، ۱۰ برابر افرادی است که در خانواده شان شخص مبتلا وجود ندارد (سالیوان و همکاران ۲۰۰۶). هم چنین این تحقیقات نشان داده اند بین میزان ابتلای به بیماری در خویشاوندانی که نسبت خونی با شخص بیمار دارند و افرادی که اسکیزوفرنی در خانواده آنها وجود ندارد، تفاوتی وجود ندارد. (سالیوان و همکاران، ۲۰۰۶). همچنین در این تحقیقات شواهدی دال بر موثر بودن محیط پس از قبول فرزند خواندگی افراد در ابتلای آنها به اسکیزوفرنی وجود ندارد. در دوقلوهای یک تخمکی اگر یکی از دوقلوها به اسکیزوفرنی مبتلا شود، دیگر دوقلو به احتمال ۵۰ درصد مبتلا خواهد شد

موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :

مقایسه ارتباط میزان خودکشی و فرزندخوانده بودن در مبتلایان به اسکیزوفرنی و غیر مبتلایان