بسیاری از تصمیم هایتان از واکنش های احساسی تان تأثیر می پذیرند، زیرا احساس ها به گونه ای طراحی شده اند که تجربه ها را ارزیابی و جمع بندی کنند و به اعمالتان جهت بدهند.
بر این اساس، احساسها، به نحوی ساده و سریع که مستلزم شناخت (تفکر) چندان نیست، درباره موقعیت هایتان اطلاع رسانی می کنند.
می کوشند شما را آگاه کنند که آیا وضعیت بهینه است یا با هدفتان همسویی ندارد، و اینکه رویکردتان به آن چگونه می تواند باشد. خب، حالا، باید هنگام تصمیم گیری به احساساتتان اعتماد کنید یا نه؟
به فرض اینکه آن قدر خوش اقبال هستید که امکان انتخاب داشته باشید، مثلا اینکه به کدام کلاس بروید، با چه کسی معاشرت کنید، فلان مدل تلفن همراه را بخرید یا نه، برای اتخاذ چنین تصمیم هایی از کدام رویکرد استفاده می کنید؟
گاهی ممکن است در قبال گزینه هایتان بر احساساتتان متمرکز شوید و تصمیمی بگیرید که بیشتر خوشایندتان است احساس بهتری به شما میدهد)؛ یعنی، از شعور درونی تان استفاده کنید. اما در مواقعی دیگر، تصمیمتان شناخت محورتر است و بر تأمل - تفكر آگاهانه - در مورد عوامل مختلفی که در حافظه دارید متکی است تا بهترین گزینه را انتخاب کنید.
الگویی دیگر، که نظریه فرآیند دوگانه نامیده می شود، بیانگر این است که هنگام تصمیم گیری منابع اطلاع رسانی متعددی برای بررسی وجود دارند که ممکن است مبتنی بر تفکر باشند یا عاطفی. پژوهشگران با مقایسه استراتژی های مختلف تصمیم گیری به این نتیجه رسیده اند که برای برخی تصمیم های پیچیده، اتکا بر احساسات به جای جزئیات به کیفیت برتر تصمیم منجر می شود.
علاوه بر این، پژوهشگران دریافته اند اگر بیش از حد راجع به تصمیم فکر شود، گاهی ممکن است فرایندهای تفکر با استفاده از احساس در تصمیم گیری تداخل و ناسازگاری پیدا کنند. نتیجه گیری بنیادین پژوهش این بود که وقتی اوضاع سخت می شود، از احساس درونیتان پیروی کنید و زیادی راجع به تصمیمتان فکر نکنید.
