همین طور هم ممکن است فکر کنند دیگران قصد ناراحت کردن یا آزردن آنها را دارند اما به این آسیب ها، آسیب روانی می گوییم)، یا قصد دزدیدن پول یا اموالشان را دارند (به بیان دیگر، وارد آوردن آسیب های مالی)، افکار پارانویایی ممکن است حول و حوش این تفکر دور بزنند که شاید در محیط کارمان کسی باشد که او را رقیب خود تصور می کنیم و قصد نابود کردن ما را دارد، یا می خواهد از شر ما خلاص شود.
در برخی موارد حاد، شخص فکر می کند کسی افکار و رفتار او را کنترل می کند. یکی از جنبه های جالب توجه بیماری پارانویا این است که تا درجات زیادی مرجع انسانی دارد. چه کسی واقعا مورد تهدید است؟ معمولا این خود شخص است که افکار پارانویایی دارد.
اما گاه این مرجع انسانی، دوستان و اعضاء خانواده را هم شامل می شود ( آنجلا بیمار ۳۹ ساله، باور داشت که «بیگانهی نیرومندی» سعی در ربودن فرزندانش دارد).
در موارد دیگر، شخص پارانویایی به طرز عجیبی نوع دوست و فداکار است: همه در خطرند (مثلا، چارلز بیمار ۴۴ ساله و مبتلا به اسکیزوفرنی فکر می کند دولت قصد دارد روی مردم آزمایش هایی را انجام دهد).
بنابراین، هر گونه آسیبی می تواند در بیماری پارانویا نقش داشته باشد. اما آنچه مایه شگفتی است، این است که شواهد موجود نشان می دهد شکل این بیماری ممکن است از کشوری به کشور دیگر بسیار متفاوت باشد.
به بیان دیگر، این موضوع دست کم از لحاظ فرهنگی آشکار شده است. مقایسه ۵۰۰ بیمار روانی در توکیو ، وین ها و توبینگن در آلمان نشان میدهد که پارانویا در این سه شهر بسیار شایع است. اما بیماران ژاپنی بیش از بیماران اروپایی از کسانی ناراحت بودند که به آنها تهمت می زنند.
پژوهشگران بر این نظرند که دلیل این همه نگرانی بیماران ژاپنی «فرهنگ شرم و حیای» آنهاست که برای برداشت و بینش فردی اهمیت زیادی قائل است. زیرا در این جامعه ترس از سرزنش مردم بسیار نیرومندتر از جوامع اروپایی است.
