در شماری از بررسی های انجام شده معلوم شده است که در مجموع، خانواده کودکان تیزهوش نسبت به همسالان دیگر، دارای فضایی منعطف و منسجم است. گفته می شود که والدین کودکان تیزهوش معمولا شیوه فرزند پروری آزاد منشانه (شیوه ای که در آن از اعمال زور و تنبیه و اجبار خبری نیست) در تربیت کودکان خود به کار می گیرند(کورنل و گراسبرگ ۱۹۸۷، اولز فسکی -کوبیلیوز، ۲۰۰۸؛ هاولیهان و کیزیر ۲۰۱۳، [۱۸۸).

کورنل و گراسبرگ (۱۹۸۷)، در مطالعه ای بر روی ۸۳ کودک تیزهوش ۷ تا ۱۱ سال دریافتند که آن دسته از کودکانی که دارای نظام خانوادگی منسجم، منعطف و عاری از تعارض بودند در مقایسه با دیگران، از توانایی سازگاری، حرمت نفس، توانایی حل مساله بالاتر و مشکلات روانشناختی از جمله استرس و اضطراب کمتری داشتند. کورنل و همکاران (۱۹۹۱)، در تحقیقی مشابه بر روی ۱۴۴ دختر تیز هوش ۱۳ تا ۱۷ سال دریافتند که انسجام همراه با هماهنگی بین اعضای خانواده و بهداشت روانی کودکان رابطه معنادار مستقیم وجود دارد.

کالاهان و همکاران (۲۰۱۱)، در تحقیقی وسیع تأثیر انسجام خانواده و انعطاف پذیری خانواده بر راهبردهای سازگاری ۴۵۷ دانش آموز تیزهوش پایه ششم تا دهم را بررسی نمودند. نتایج آنها نشان داد که بین سطح بالایی از انسجام و انعطاف خانوادگی (که بوسیله مقیاس انسجام و سازگاری خانواده ویرایش سوم، FACES - III ارزیابی شده بود) و استفاده از راهبردهای سازگاری سالم و کارآمد توسط کودکان تیزهوش ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین نشان داده شد که کودکان تیزهوشی که دارای نظام خانوادگی منسجم و منعطف بودند دارای توانایی حل مساله بالاتری نیز بودند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر توانایی حل مسئله و کاهش تعارض والد – فرزند کودکان تیزهوش