بوئل ۱۹۵۰) حوزه های متعددی از کارکرد حرکتی را کشف کرد که کودکان دارای آسیب های بینایی در آنها معیارهای کودکان بینا را برآورده نمی کردند. او این دشواری ها را به شکست کودک در پرداختن به فعالیت فیزیکی کافی پیش از ورود به مدرسه نسبت داد. فعالیت فیزیکی محدود نیز به نوبه خود به مراقبت بیش از حد والدین نسبت داده شده بود. بوئل توصیه کرد که «تا جایی که به کار کرد حرکتی مرتبط است، کم توجهی والدین به مراقبت بیش از حد آنها ترجیح داده می شود» . به تازگی پروژه آزمون یونیک . تناسب فیزیکی، توسط شورت و وینیک ۱۹۸۶ ابداع شده است. کودکان ۱۰ تا ۱۷ ساله بودند و هم پسران و هم دختران را شامل می شدند. یک گروه به لحاظ قانونی نابینا بودند در حالی که گروه «کم بینا» در تیزی بینایی از ۷۰ / ۲۰ تا ۲۰۰ / ۲۰ (بنابراین این کودکان به لحاظ قانونی نابینا نبودند) طبقه بندی می شدند. کودکان نارسایی ها یا ناتوانی های فیزیکی دیگری نداشتند. بطور کلی سطح تناسب کلی هر دو گروه پایین تر از کودکان بینا بود. پسران به جز در مورد انعطاف پذیری، معمولا بهتر از دختران نمره چنگ زدند و تناسب معمولا با افزایش سن بهبود یافت (به تضاد موجود با نتایج بانکوفسکی و اوانز توجه کنید که کمی بعد در این قسمت بحث می شود. در موارد بدون دویدن، دو گروه بینایی متفاوت نبودند. اما در موارد دویدن کودکان دارای فقدان بینایی جدی تر، نمرات خوبی به دست نیاوردند، حتی اگر ابزارهای متفاوت کمکی دویدن را به حساب آوریم. شورت و وینیک به روشنی کاهش فرصت برای تمرین فیزیکی را به عنوان عامل عمده در تولید این الگوی نتایج متهم کردند.