در این سایت باتوجه به هدفی که در پیش داریم به بازی های تمرینی می پردازیم و دو مرحله دیگر را در فصل های بعدی مورد بررسی قرار خواهیم داد. لازم به یادآوری است که همه انواع بازی ها دارای نقطه های فراز و فرود هستند و بنابر این بازی های تمرینی یا وانمود سازی نیز ممکن است که در سنین بعدی نیز صورت بگیرد. اما از میزان آن ها به صورت فاحشی کم می شود در مرحله تمرینی که اوج آن در دوره شیرخوارگی است، اطفال به بازی هایی میپردازند که در زبان انگلیسی به آن play گفته می شود. این بازی ها با بازی های هدفمند و جهت داری که garne نامیده می شود تفاوت دارند و در واقع مبتنی بر انجام فعالیتهای بدنی هستند که برای کودک لذت می آفریند. این گونه بازی ها فاقد جنبه نمادی هستند و هیچگونه جنبه تفننی نیز در آنها مشاهده نمی شود. رشد شناختی کودکان بازی های آنان را تحت تأثیر قرار میدهد و همان طور که قبلا دیدیم و در اولین دوره رشد، نوزادان و نوپایان از طریق حواس و فعالیت های حرکتی خود با محیط ارتباط برقرار میکنند که بازی های آنان نیز از این قاعده مستثنی نیست. آنان ابتدا طرحواره های ساده، اما ثابت از اعمال را از طریق آزمایش و خطا و با تمرین زیاد به کار می گیرند. به عنوان مثال ممکن است پای خود را به دفعات به دیواره تختخواب بزنند تا بتوانند یک شیء را به حرکت درآورند. آنگاه، این طرحواره ها را با یکدیگر هماهنگ می کنند و برای بازی هایی به کار می گیرند که توالی پیچیده تری دارند. ممکن است ابتدا توبی را به حرکت درآورند و سپس خود به دنبال آن خزیده و آن را متوقف سازند. در سن ۹ ماهگی، کودکان، یک فعالیت محدود را در مورد تعداد زیادی از اشیا به کار می برند و به مشاهده واکنش های مختلف آنها می پردازند. با هل دادن یک توپ، یک جغجغه و یا یک مکعب متوجه عکس العمل های متفاوت آنها می شوند. در ۱۲ ماهگی آنان قادر خواهند بود تا تمایزهای بیشتری را در اشیا درک کنند و این امر سبب می شود تا به رفتارهای خود نیز تنوع بیشتری بدهند چنان که به توپ لگد بزنند و جغجغه را تکان بدهند. در دومین سال تولد خود، اطفال نو پا، به صورت فزاینده ای متوجه کاربردهای مختلف اشیا در محیط اطراف خود می شوند. آنان استکان را در نعلبکی قرار می دهند و قاشق را به دهان می برند. در نیمه پایانی این سال، کودکان شروع به بازنمایی های نمادی از طریق وانمود سازی فعالیتها و نقش های اشیا می کنند. مثلا ممکن است به صورت خیالی، نوشابه ای را در لیوانی بریزند و آن را به کسی تعارف بکنند (پرگن ، ۱۹۸۸). این گونه بازی های ابتکاری کودکان، از یک سو، مورد ترغیب و تشویق بزرگسالان قرار میگیرد و از سوی دیگر، به رفتارهای بزرگسالان نسبت به آنان شکل می دهد. به عنوان مثال هرگاه تاب دادن شدید کودک منجر به ترساندن وگریه وی شود، بزرگسال سعی می کند تا آن را به صورت آرام تر و ملایم تری به حرکت درآورد و از اضطراب کودک بکاهد. در بازی هایی مانند قایم باشک، کودکان رعایت نوبت، تعامل با دیگران و درگیر کردن آنان را با بازی های خود یاد می گیرند.