آنهایی که از عقیده ارتباط میان مشاهده بدرفتاری و خشونت کردن، حمایت می کنند، بدرفتاری را یک رفتار آموخته شده می بینند. آنها می گویند کودکان، خشونتی را که در خانه می بینند الگو قرار می دهند و همان رفتارها را هنگام بچه دار شدنشان مورد استفاده قرار می دهند. مخالفان این نظریه مدعی هستند که ارتباط ساده و مستقیمی بین «مشاهده بدرفتاری یا متحمل بدرفتاری شدن» و بدرفتار شدن نیست. همانگونه که ذکر شد برخی از کودکانی (خصوصا پسرها) که خشونت خانوادگی را مشاهده می کنند، میزان بالاتری از رفتار پرخاشگرانه را در کوتاه مدت ابراز می کنند. مطالعه ای در سال ۱۹۹۶ با عنوان «روند نمونه ای ملی از جوانان مورد بدرفتاری جنسی » اظهار می دارد آنهایی که از بدرفتاری جنسی در دوره کودکی آسیب خورده اند در خطر بیشتری برای مرتکب جرائم جنسی شدن در طی زندگی قرار دارند. از ۱۶۰۰ جوان شرکت کننده در مطالعه که مرتکب تهاجمات جنسی شده بودند، ۱ / ۲۹ درصد در دوره کودکی مورد بدرفتاری جنسی قرار گرفته بودند و ۴ / ۶۳ درصد، شاهد خشونت خانوادگی بوده اند. با این حال این مطالعه و مطالعات دیگر با نتایج مشابه، در برخی از نقطه نظرات مورد انتقاد قرار گرفته اند. اول اینکه این اطلاعات از طریق گفته آزمودنی های بالغ که رویدادهای گذشته را به یاد می آورند، بدست می آید. برای تعیین صحت این ادعاها در مورد بدرفتاری گذشته با فهم اینکه آیا قربانیان، دقیقا ماجرای بدرفتاری اظهار شده را بخاطر می آورند، راه نیست همچنین این مطالعات عوامل دیگری که ممکن است در بروز بدرفتاری بعدی فرد، نقش داشته باشند را بررسی نمی کنند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی رابطه سبک های فرزند پروری و مشاهده بدرفتاری با خشونت کردن دانش آموزان در محیط مدرسه
