بنابراین، عوامل مؤثر در روابط خواهران و برادران چیست؟
بسیاری از متخصصین فرزندپروری معتقدند فاصله سنی دو تا چهار سال میان خواهر و برادر منجر به بالاترین رقابت می شود. فاصله سنی هجده ماه یا کمتر و پنج سال و بیشتر از آن، منجر به تعارضات کمتری می شود. اما برخی مطالعات روان شناختی نشان میدهند فاصله سنی میان خواهران و برادران عامل چندان مهمی در بودن یا نبودن روابط دوستانه میان آنها نمی باشد. فاصله سنی هجده ماه تا سه سال با روابط عمیق خواهر و برادری مرتبط است که می تواند هم مثبت باشد و هم منفی. علاوه بر این، روابط میان خواهران و برادران تحت تأثیر ساختار و بزرگی خانواده نیز قرار ندارد. جنسیت تأثیرات زیادی ندارد. فرزندان اغلب اندکی به خواهران خود نزدیک ترند تا برادرانشان (استوکر، دان و پلو مین، ۱۹۸۹). رقابت میان خواهران و برادران با آماده کردن فرزند بزرگتر درباره آمدن فرزند جدید قابل تقلیل است. برای مثال، می توانید به فرزند خود بگویید که کودک نورسیده چگونه خواهد بود و به چه توجه بسیاری نیاز خواهد داشت. همچنین می توانید به فرزند بزرگتر اطمینان دهید که مانند گذشته دوستش خواهید داشت. هنگامی که کودک نورسیده پا به دنیا می نهد، هرگونه علاقه به نورسیده را در کودک بزرگتر تشویق کنید؛ اما اجبار نکنید. سعی کنید زمانی که نوزاد خواب است به کودک بزرگ تر توجه ویژه نشان دهید. همان طور که فرزند کوچک تر به اندازهای بزرگ می شود که مسائل مربوط به اشتراک را بفهمد، رقابت خواهر و برادری نیز اغلب افزایش می یابد. می توانید به فرزندان خود بیاموزید که چگونه از راه های غیر تهاجمی، مانند ترک کردن و مصالحه قادرند عصبانیت خود را به یکدیگر ابراز کنند. علاوه بر این، باید به کودکان آموزش داد که چه کارهایی را نمی توانند علیه یکدیگر انجام دهند؛ مانند زدن، فریاد کشیدن یا مسخره کردن یکدیگر. والدین می بایست از مقایسه خواهر و برادرها اجتناب کنند؛ زیرا این امر حس رقابت جویی را در آنها افزایش می دهد. بهتر است تا زمانی که خواهر و برادرها از قوانین شما درباره رفتار قابل قبول پیروی می کنند، حتی الامکان اجازه دهید تا مشاجرات میان خود را حل و فصل کنند. والدین باید مطمئن باشند که طرف هیچ یک از فرزندان را نمی گیرند، آنها همچنین می توانند از فرزند بزرگتر بخواهند در مقابل فرزند کوچک تر کوتاه بیاید. اگر والدین نسبت به فرزندان خود به طور یکسان مهربان و پاسخگو نباشند، احتمال بیشتری وجود دارد که میان خواهر و برادرها مشاجره صورت بگیرد و از یکدیگر متنفر شوند (برودی، استونمن و بورک، ۱۹۸۷).
استوکر دان و پلومین (۱۹۸۹) رفتار مادران را با فرزندانشان در خانه مشاهده نمودند. آنها دریافتند که بسیاری از مادران مهربانی، کنترل و توجه بیشتری را تثار خواهر یا برادر کوچکتر می کنند. ممکن است بگویید، اینکه مادران توجه بیشتری به فرزند کوچک تر داشته باشند و طرف او را بگیرند امری عادی است؛ اما کودکان قادرند تفاوت رفتار مادر را در رفع نیاز خواهر یا برادر کوچکتر خود و طرفداری از او درک کنند. بنا بر آنچه گفته شد، والدین چگونه می توانند رفتار عادلانه ای با فرزندان خود داشته باشند؟ والدین باید به تعداد تذکرات منفی و مثبت خود به هر یک از فرزندان و میزان نوازش کردن آنها توجه داشته باشند. آنها همچنین باید تلاش کنند به یک میزان نسبت به هر یک از فرزندان خود توجه نشان دهند؛ برای مثال می توانند به اندازهای یکسان به اظهارنظرها یا اشارات آنها پاسخ دهند. سهیم شدن در هیجانات و دل شکستگی های فرزندان نیز مهم است. قابل درک است که بسیاری از والدین بگویند تا جایی که توانسته اند تلاش کرده اند تا رفتاری عادلانه داشته باشند، اما گاه اوقات این کار غیر ممکن می شود. اما اگر والدین به پاسخ های رفتاری خود نظارت داشته باشند، قادر خواهند بود رقابت خواهر و برادرها را در خانواده کاهش دهند. شخصیت فردی کودکان نیز بر رقابت خواهر و برادرها مؤثر است. کودکان بیش فعال و آنها که عواطف شدیدی دارند، نسبت به خواهر و برادران خود رفتارهای منفی بیشتری بروز می دهند (برودی و همکاران، ۱۹۸۷). چنین کودکانی برای کنار آمدن با عواطف خود به شکلی قابل قبول، به کمک بیشتری نیاز دارند. می توان به آنها تکنیک های آرامش بخش و نحوه تشخیص احساسات خود و دیگران را آموزش داد.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی عوامل فردی و اجتماعی مؤثر در روابط خواهران و برادران در خانواده ...
