میزان قابل توجه از بازگشت خود به خودی (بالای ۵۰ درصد) علائم اختلال استرس پس از آسیب در سال اول پس از رویداد آسیب زا وجود دارد.
این امر سؤالی را بر می انگیزد مبنی بر اینکه «چه زمانی باید درمان ارائه شود و چه کسی باید درمان زودهنگام دریافت کند؟»
افراد مبتلا به علائم شدید اختلال استرس پس از آسیب نسبت به کسانی که با شدت کمتری دچار این اختلال هستند در هفته های پس از آسیب دارای پیش آگه ضعیف تری هستند.
بنابراین، اگر علائم بعد از اولین هفته ها پس از آسیب خفیف هستند اغلب دوره ای از «انتظار هوشیارانه » توصیه می شود (موسسه ملی توسعه بالینی، ۲۰۰۵)، بدین معنا که برای بررسی این موضوع که آیا این علائم به طور طبیعی کاهش یافته و یا اینکه درمان لازم است یا نه ارزیابی پیگیرانه ای پیشنهاد می شود.
نشان داده شده که یک برنامه درمانی شناختی- رفتاری برای افراد مبتلا به علائم شدید اختلال استرس پس از آسیب در اولین هفته های پس از آسیب و یا افرادی که ملاک های تشخیصی اختلال استرس حاد را دارند مؤثر می باشد (برای مثال بریانت و همکاران، ۱۹۹۸؛ أهلرز و همکاران، ۲۰۰۳؛ فوا، هرست - ایکدا، و پرری، ۱۹۹۵).
استنطاق و گفتگوی فردی و گروه با افرادی که در معرض آسیب قرار گرفتند در جلوگیری از بروز اختلال استرس پس از آسیب مؤثر نیست (برای مثال، کارلیر و همکاران، ۱۹۹۸؛ روس و پیسون، ۱۹۹۸).
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر اختلال استرس پس از آسیب با و بدون فاصله پس از سانحه
