عوامل متعددی سبب شده است، تا این دید تغییر کند و از اعضای خانواده برای کمک به بیمار در فرآیند درمانی استفاده شود.

یکی از عوامل این تغییر رویه، یافته هایی بود که نشان می داد، دوری از خانواده می تواند در شکل گیری عود نقش به سزایی بازی کند.

عامل دیگر نارضایتی اعضای خانواده از درمان ارائه شده توسط متخصصین بوده است (موسسه بهداشت روانی ۱۹۹۹.

بنابر این خانواده درمانی در اسکیزوفرنی باید در جهت توانا ساختن منسوبین به کنار آمدن آنها با علائم بیماری و کمک به آنها برای مقابله با مشکلات تلاش نماید.

مشکلات فراوانی که بی تردید خانواده ها با آنها مواجه خواهند بود، متهم کردن آنان به سبب سازی یا ایجاد بیماریی است که هنوز علت آن شناخته نشده است، اموری که عادلانه و انسانی نیستند.

مثلا، برخی از محققان شواهدی یافته اند که نشان می دهد. اگر سطح هیجان ابراز شده منسوبین به بیماران - که اندازه گیری آن بر میزان ابراز نظرات انتقادی، تخاصم، یا درگیری هیجانی مبتنی است - بالا باشد، میزان عود بیشتر است.

علت بالا بودن سطح ابراز هیجان را می توان چنین توجیه کرد که چون کنار آمدن با بیماران دچار اختلال شدید برای نزدیکان رفته رفته دشوارتر می شود، سطح هیجان ابراز شده در آنان بالاتر می رود.

البته این نکته نیز صحیح است، که برخی از خانواده ها صبر و تحمل کمتری در قبال حضور بیمار از خود نشان می دهند و برای هر اشکالی که پیش می آید او را مقصر قلمداد می کنند - رویه ای که به آن «سپر بلا» می گویند، ولی این امر معمولا بیانگر آن نیز هست که آنها هیچ گاه آموزشهای لازم را برای درک نشانه های بیمار و تحمل آنها دریافت نکرده اند.

علاوه بر اینها، غالبا چرخه معیوبی شامل محافظت افراطی و وابستگی بین بیمار و مراقب وی ایجاد می شود. مثلا، مادری که می بیند فرزندش توجهی به خود ندارد و درست غذا نمی خورد، خود را موظف می بیند که بیشتر در حق او، مادری کند و نگران تر از آن باشد تا زمانی که فرزندی در همین سن و سال اما سالم دارد.

تحقیقات نشان می دهند که درگیری بیش از اندازه عاطفی اعضای خانواده مانند رفتارهای عاطفی دراماتیزه شده و از خودگذشتگی های شدید، می تواند موجب عود بیمار در دوره ای ۹ ماهه پس از از بین رفتن علائم شود (واگن و لف ۱۹۷۶.

پس از این یافته ها که در حدود سی سال پیش به دست آمد، تحقیقات روی ۱۴۰۰ نفر نشان می دهد که EE بالا خطر بروز عود را افزایش می دهد.

هم چنین مطالعات بین فرهنگی نیز یافته های این تحقیقات را اثبات می کنند و نشان می دهند که شخص فارغ از محیط اجتماعی که در آن قرار دارد، در صورت وجود EE بالا در معرض خطر بیشتر عود قرار می گیرد موسر، ۱۹۹۳).