مشاهدات من حاکی از آن بود که استرس روی روش مقابله با ام اس تاثیرگذار است، اما تعین نمی کند که در طولانی مدت شرایط زیربنایی ام اس با استرس بهتر می شود یا بدتر.
من برخی افراد مبتلا به ام اس را دیده ام که سال ها با این بیماری با استرس زیاد زندگی می کنند و استرس روی شرایط بیماری بی تاثیر بوده است.
هم چنین، بین رویداداهای زندگی و عود بیماری مراجعانم همبستگی ندیده ام. متاسفانه زندگی هایی را دیده ام که با ترس از استرس سخت تر شده اند.
مثلا، مردی فرزندانش را به خارج برای تحصیل فرستاد چون می ترسید باعث استرس فرزندانش شود و اگر آنان در خانه بمانند ام اس او بدتر شود و وقتی همسرش به او اعتراض می کرد که چرا این کارها را انجام می دهد او را تهدید به مرگ می کرد. زوج دیگری همواره با هم دعوا داشتند چون زن معتقد بود شوهرش در کار کردن زیاده روی می کند و عشقی بین شان نیست.
عوامل پراسترس محیطی مثل گرما، ورزش، یا عصبانیت باعث می شود نشانگان ام اس موقتا افزایش یابد اما در اصل نشانگان همیشه ثابت اند و پس از چند ساعت به حالت قبلی برمی گردد.
ام اس فقط هنگامی بدتر می شود که نشانگان جدید ظاهر شود یا نشانه های قدیمی بدتر شود یا طی یک هفته تغییر یابد. این شرایط به فیزیولوژی وابسته است. به مرور زمان، غلاف میلین اطراف فيبر عصبی در مغز و نخاع تجزیه می شود و بیماری عود می کند اما این تجزیه تدریجی است. طی دوره تجزیه غلاف میلین، عصب به درستی کار نمی کند و نشانگان جدید ظاهر می شود.
معمولا طی شش هفته عود بیماری رخ می دهد اما هر بیمار تجربه خود را در این فرایند دارد و بهتر است فرآیند عود را به واکنش بدن به تغییر شرایط نسبت دهیم که در هر فردی متفاوت از دیگری است. طی یک دوره زخمی روی غلاف میلین ایجاد می شود (اسکلروزیس) و عصب دوباره فعال می شود اما فعالیتش کامل نیست. نشانه ها کمی بهتر می شود اما کاملا از بین نمی رود.
وقتی چندین بار چنین زخمی ایجاد شود بدن سازگاری را یاد می گیرد. عواملی مثل گرما یا سرمای شدید فرایند سازگاری را دشوار ساخته و نشانه ها دوباره ظاهر می شود اما این بدان معنا نیست که غلاف میلین دوباره تجزیه شده است. ام اس در سرما یا گرمای شدید بدتر نمی شود.
