دستیابی آغازین به رویکرد تلفیقی به معنی جانشین کردن جنبه هایی از یادگیری حضوری با تجربه های یادگیری مجازی مثل آزمایشگاه ها، شبیهسازیها، آموزش خصوصی و ارزیابی میباشد. یادگیری تلفیقی با عنوان رویکرد جدید با ترکیب فعالیتهای مجازی و حضوری در راستای اهداف و برنامه های خاص مطرح است.
یادگیری تلفیقی باید با عنایت به دامنه وسیعی از امکانات منعطف و چالشهایی طراحی و اجرا شود که به طور متفاوت مسائل را مطرح میکنند. یادگیری تلفیقی بایستی بر مبنای درک و فهم محیطهای غنی یادگیری، ویژگیهای ارتباطات، نیازمندیهای رشته ها و منابع متنوع صورت گیرد. از طراحی مجدد واحدهای درسی با عنوان یادگیری تلفیقی میتوان به عنوان کاتالیزور و وسیلهای اساسی برای تصور و بازسازی سیستم انتقال تدریس و یادگیری یاد کرد.
فرضیه اساسی رویکرد تلفیقی، گشودن افکار به سوی دامنه وسیعی از امکانات میباشد. یادگیری تلفیقی دامتهای از گزینه های بازنگری لازم را بر مبنای چگونگی یادگیری دانشجویان به روشهای معنیدار و عمیق فراهم میکند. یادگیری تلفیقی امکانات و تسهیلات هر دو سیستم را فراتر از قابلیتهای هر کدام جداگانه تلفیق میکند.
یادگیری تلفیقی، تلفيق نقاط قوت ارتباطات شفاهی - نوشتاری را بازشناسی میکند و تلفيق منحصر به فردی از ارتباط همزمان و غیرهمزمان (روشهای ارتباطی مستقیم و غیر مستقیم) را در قالب مجموعهای متنوع از فعالیتهای یادگیری حضوری و مجازی فراهم میکند. یادگیری تلفیقی ایجاب میکند که اساتید، محتوا و مقدار زمان صرف شده در کلاس درس را مورد سؤال قرار دهند، چرا که ما امکانات یادگیری تلفیقی را تنها زمانی میتوانیم به خوبی درک کنیم که به اذهان خود اجازه خروج از ایده آلها و مسائلی را دهیم که بر کلاسهای سنتی و یادگیری مبتنی بر وب میباشند.
یادگیری تلفيقی، رویکردی برای طراحی مجدد آموزشی است که میتواند یادگیری را بهبود و توسعه دهد و طراحیهای کارآمدی را برای مدیریت کلاسهای درس ارائه کند.
