در هر حال، زندگی اجتماعی از جمله حوزه هایی است که بر کیفیت زندگی افراد عقب مانده ذهنی تأثیر می گذارد. بهبود و تقویت مهارت های اجتماعی کودکان عقب مانده ذهنی می تواند منجر به تجربه لذت بخش در موقعیت های مختلف اجتماعی و در نهایت بهبود کیفیت زندگی آنها می شود. براساس گزارش های حاصل از نتایج بررسی های وسیع درباره توانایی های افراد عقب مانده ذهنی، معلوم شده است که کودکان و بزرگسالان عقب مانده ذهنی اکثرا به دلیل نقایص وراثتی و کاستی های محیطی در تعامل اجتماعی نقص جدی دارند(اسونتا ۲۰۱۳). از بعد وراثت، کودکان و بزرگسالان عقب مانده ذهنی، دچار نقص شناختی هستند و این منجر به محدودیت در مهارت های سازشی مختلف از جمله؛ مهارتهای ادراکی، اجتماعی، عملیاتی و.. می شود. اعتقاد بر این است، نقص شناختی منجر به پیامدهای منفی در افراد عقب مانده ذهنی می شود. این پیامدهای منفی، متعاقبا اثرات منفی بر دیگر مهارتها و جنبه های زندگی افراد می گذارند و یک چرخه معیوب را پدید می آورد. اجتماعی شدن، فرایندی بسیار مهم در یادگیری مهارتهای اجتماعی تلقی می شود و غالبا از طریق تعامل با دیگران است که کودک در آغاز با مجموعه محدود از تقویت کننده ها آشنا می شود و بعد از آن برخی ارزشها و هنجارها را درونی می کند. متاسفانه کودکان و بزرگسالان عقب مانده ذهنی، دارای ظرفیت ادراکی، توانایی درونی سازی و قدرت تعمیم یا انتقال بسیار ضعیفی هستند.
موضوع پیشنهادی روانشناسی :
بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر کیفیت زندگی افراد عقب مانده ذهنی
