دوست یابی و ارتباط با دیگران و خواندن حالات چهره افراد برای آنها مشکل است. آنها همچنین در بازی های تصوری مشارکت نمی کنند؛ برای مثال برای آنها سخت است که وانمود کنند یک بلوک چوبی قطار یا موشک است.
کودکان مبتلا به بیماری طیف اوتیسم با دیگران مشارکت نمی کنند و دستاوردها و علایقشان را به اشتراک نمی گذارند. آنها همچنین نسبت به محرک های موجود در محیط، مانند اصوات بلند بسیار حساس هستند. کودکان مبتلا به این بیماری ممکن است گاهی (نه همیشه دشواری های زبانی و گفتاری داشته باشند.
از مثال های دشواری های زبانی و گفتاری میتوان به موارد زیر اشاره نمود: صحبت نکردن تا شانزده ماهگی، تکرار چندین بارهی کلمات و عبارات، تکرار سؤالات به جای پاسخ دادن به آنها، قادر نبودن به ابراز علایق خود و عدم درک شوخی کودکان مبتلا به بیماری طیف اوتیسم می تواند بسیار غیر انعطاف پذیر باشند؛ برای مثال از عهدهی تغییر در امور روزمره به خوبی برنمی آیند.
دیگر نشانه های انعطاف ناپذیری عبارت اند از: دلبستگی به اشیائی عجیب نظیر سیم و کلید، به صف کردن اسباب بازی ها یا صرف زمان طولانی در خیره شدن به اشیای در حال حرکت مانند چرخش چرخ یک خودرو. برخی از کودکان مبتلا به این بیماری حافظه شگفت آوری در ذخیره وقایع نظیر برنامه زمانی حرکت قطارها دارند. این بیماری می تواند منجر شود که کودکی احساس کند به لحاظ عاطفی منزوی است.
این مسئله منجر به اضطراب و ناخرسندی می گردد. بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری کارهای مشخص روزمره ای دارند که به آنها کمک می کند با اضطراب هایشان کنار بیایند مثلا، پوشیدن لباس های یکسان، خوردن غذاهای مشابه و تکرار حرکات مشابه بال بال زدن و تکان دادن انگشت).
